De tweede werkweek is al weer door de midden. Morgen nog 1 hele dag werken, donderdag nog een paar uurtjes en dan komt voor mij het weekend er al weer aan.
Nog 6 weken werken en de herfstvakantie staat al weer voor de deur. Dan wacht de Harz in Duitsland op ons. Wat zal het daar prachtig zijn met alle herfstkleuren.
Ik heb net mijn avondeten op en zie nu al dat de lucht vanavond erg mooi beloofd te worden. Om 19.00u besluit ik met Bolt op pad te gaan richting de Regte Heide. Aangekomen bij de parkeerplaats aan de Tweede Dijk doe ik de achterklep van de auto open om Bolt er uit te laten. Hier mogen de honden los. Meestal kan hij dan ook niet wachten om uit de auto te springen. Nu doet hij dat echter niet. In een oogopslag zie ik dat hij bang is van iets. Met zijn neus in de lucht probeert hij geuren op te vangen. Zijn ogen schieten angstig alle kanten op maar vooral naar boven. Shit! Luchtballonnen! Recht boven ons zweeft een prachtige, oranje gekleurde luchtballon. Ik weet mijn viervoeter uiteindelijk met veel moeite toch uit de auto te krijgen en besluit gewoon op pad te gaan. Meestal zijn de luchtballonnen zo weer verdwenen en vergeet Bolt zijn angst al snel door alle lekkere geuren in het gras.
Dit keer heb ik echter pech. Ik loop richting losloopgebied maar houd Bolt aan de lijn. Als ik hem nu los zou laten, is hij in 3 tellen weer bij de auto. Met stevige pas loop sla ik linksaf de heide op. Bolt is sterk, maar ik sterker. Toch begint het trekken aan de lijn van angst nu vervelend te worden. De luchtballon blijft recht boven ons hangen. Bolt hijgt als een bezetene. Dit is toch wel erg zielig. Ik besluit met mijn macrolens want foto's te maken van de bloeiende heide in de avondzon. Na 5 minuten fotograferen op mijn knieën met een trillende Bolt liggend naast mij, besluit ik dat het genoeg is geweest. Dan maar geen mooie zonsondergang. Zo snel als ik kan loop ik terug richting de auto. De achterklep van de auto moet ik open doen, terwijl ik mijn hond stevig vast houd, om te voorkomen dat hij er in springt. Hij is al 8 en springt steeds vaker half in de auto in plaats van helemaal. Afgelopen jaar kochten we daarom een loopplank voor hem. Ook nu gebruik ik die maar gewoon.
Hij weet niet hoe snel hij in de auto moet komen en gaat meteen hijgend op de grond liggen. Gauw naar huis.
Thuis aangekomen zet ik een kop thee en zet de laptop aan om de foto's van de bloeiende heide te bekijken en bewerken. Wanneer ik naar buiten kijk, zie ik de lucht wel heel mooi kleuren. Snel pak ik mijn telefoon en mijn Nikon uit mijn tas en loop in snelle pas naar het Molenpark om de hoek. Helaas ben ik pas in het Molenpark wanneer de mooiste kleuren al zijn verdwenen. Met mijn telefoon maak ik op deze momenten nog de mooiste foto's, zo blijkt later, tijdens het drinken van mijn lauwe thee.
