Deze ochtend ga ik op pad met een speciaal doel: bevroren haarmos. Langs het pad van de Aesvoortsedijk staat achter prikkeldraad flink wat van dit mos. In de winter kleurt het langzaam rood. Vannacht heeft het gevroren en het wordt zonnig, dit moet haast wel mooie foto mogelijkheden opleveren. Ik parkeer zoals gewoonlijk op de parkeerplaats aan de Nieuwkerksedijk en loop recht over de heide richting de grafheuvels. Telelens in de aanslag, want wie weet zie ik ook eens een keer die everzwijnen. In de verte zie ik het silhouet van de klapekster tegen de gekleurde lucht van de opkomende zon. De gevoelstemperatuur is door de wind wat kouder dan het werkelijk is. Gelukkig heb ik handschoenen aan. De veldleeuweriken voelen dat het een mooie dag gaan worden. Overal om mij heen stijgen ze al zingend kort op. Nog niet zo hoog en zo lang, maar opstijgen doen ze. De torenvalk is er ook al vroeg bij. Boven de hei hangt hij biddend in de lucht, op zoek naar zijn ontbijt.
Ik loop door naar de Aesvoortsedijk. Het mos ligt er prachtig bij, met een mooi bevroren laagje erop. De zon komt langzaam hoger aan de hemel maar schijnt haar stralen nog niet op het mos. Ik stel de macrolens in en maak hier en daar al wat foto's. Op mijn knieën met mijn hoofd tegen het prikkeldraad probeer ik met mijn camera de juiste compositie te creëren. Dat trekt zo af en toe bekijks van de weinige, vroege wandelaars. Eén voor één stoppen ze om te vragen wat ik aan het fotograferen ben. Het zorgt voor leuke gesprekken. Na ook nog wat foto's te hebben gemaakt met het zonnetje op het mos, hebben mijn knieën er genoeg van en worden mijn vingers te koud. Met een omweg loop ik genietend van de zon terug richting de auto. Helaas geen zwijnen, maar dat mag de pret niet drukken.
