Vanavond liep ik een andere route dan ik eigenlijk van plan was. Manlief had me in het bos afgezet en zou mij later weer ophalen omdat hij ergens iets moest afgeven. Normaal lopen we samen. Wanneer ik met de hond ga wandelen zonder een doel voor ogen om te fotograferen, neem ik nooit een statief mee. Dat 'ding' is behoorlijk extra gewicht en zonder die extra kilo's is de rugzak al behoorlijk zwaar. De camera en telelens wegen al genoeg. Mijn rechter schouder vindt het zelfs veel te veel wegen. De fysio vindt dat ook. Ik probeer daarom zo min mogelijk de zware lens te gebruiken.
Na 500 meter had ik al drie lieve reeën op de foto gezet en ik liep helemaal blij door het bos toen manlief al sneller dan verwacht weer belde dat hij er weer aan kwam. Even nadenken dus waar ik het snelst heen kon lopen en hij mij op kon halen. Ik besloot te kiezen voor het einde van het pad waar de bosuil zijn kapitale villa heeft. Daar kon ik in tien minuten naar toe lopen. Nu heeft de bosuil nog nooit op een avond dat ik daar wandel op de veranda van zijn villa gezeten, dus nu verwachtte ik dat ook niet. Toen ik aan het einde van het pad manlief aan zag komen en mijn trouwe viervoeter dat ook in de gaten had, liet ik hem los zodat hij blij naar hem toe kon rennen. Geluid genoeg dus in het bos. Te veel geluid voor een bosuil, zou ik denken. Bij de betreffende boom aangekomen zag ik tot mijn grote verrassing dat hij toch had besloten om speciaal voor mij op zijn mooie veranda te verschijnen. Wellicht was hij nieuwsgierig waar al die reuring vandaan kwam. Ik wist niet hoe snel ik mijn instellingen moest checken en foto's moest nemen. Hij keek me even recht aan en hield mij goed in de gaten. Wat later leek hij zich niet meer aan mij te storen en genoot hij van zijn verdere uitzicht. Ondanks dat ik uit de hand heb moeten fotograferen, ben ik behoorlijk blij met de scherpte van mijn foto's. De enige die niet blij is, is mijn schouder. 😏