Op de Regte Heide hebben grauwe klauwieren gebroed. Het lijkt er op dat er 2 koppels een nest hebben volbracht met minimaal 3 a 4 jongen. Laat ik beginnen met vertellen dat dit bijzonder is. Tot het midden van deze eeuw was de grauwe klauwier een typische en verspreide broedvogel van het kleinschalige cultuurland en van 'woeste gronden'. Bolwerken waren de duinstreek, de oostelijke zandgronden en Zuid-Limburg. Daarna zette de afname in. De omvang van die afname werd pas goed duidelijk door het werk aan de Nederlandse broedvogelatlas, midden jaren zeventig, toen nog slechts enkele honderden paren aanwezig bleken te zijn. Na een verdere daling tot 2002 (50 broedgevallen) heeft de soort zich redelijk hersteld (Bron: vogelbescherming).
Ik zit vanavond voor de 2e avond op rij te posten op de plek waar ze soms dichtbij komen. Om 18.15u kom ik op de fiets aangereden bij de bewuste plek. Gisteren had ik binnen 10 minuten gezelschap van de kudde koeien die hier veel ruimte hebben om te grazen. De nieuwsgierige dieren namen veel moeite om mij van zo dichtbij mogelijk te besnuffelen. Vanavond zijn deze koeien verder weg. Pas in de richting van de bosrand zie ik de kudde grazen.
Het is maandag dus heel erg rustig op de heide. Af en toe komt er een wandelaar, jogger of fietser voorbij. In alle rust wacht ik tot de grauwe klauwieren dichterbij komen. Helaas zitten ze, net als gisteravond, ver weg. Turend door de verrekijker zie ik de grauwe klauwieren wachten op een tak tot er een lekker hapje voorbij komt vliegen. Ze voeden zich met grote insecten, kleine zoogdieren, reptielen en jonge/zwakke vogels. Ze speuren de grond onder zich af en duiken zo nu en dan naar beneden om een insect te vangen. Soms vangen ze een insect in de lucht, na het eerst een stuk achterna te hebben gefladderd. Lange tijd sla ik dit ritueel zo gade. Eindelijk lijken ze langzaam wat dichterbij te komen. Een boompje verder naar voren en soms even een paar paaltjes verder naar voren. Mijn lens leunt op een plank van het hek zodat een statief niet nodig is. Ik probeer goed scherp te stellen in de hoop mooie plaatjes te schieten, ondanks de afstand. Vijf minuten later zijn ze al weer verder weg. Ik blijf nog zitten, hoop op nog een kans, nóg dichterbij. Ik zie overal vlinders fladderen, zelfs koninginnepages komen voorbij gefladderd. Dan hoor ik achter mij in de bossen geritsel. Ik zie twee hondjes snuffelen. Daarachter komt een baas te voorschijn. Het is de gebiedbeheerder met zijn honden. Hij ziet mij zitten en we hebben een gesprekje over de klauwieren. 5 a 6 jaar geleden broedden ze hier voor het laatst. Jaren zijn deze vogels hier niet gezien. Ik vertel hem dat er iemand op de hei rond loopt die vorig jaar wel een koppeltje heeft gezien, bij een weiland verderop. Hij spreekt de wens uit dat ze hier elk jaar terug komen: "Dat zou een mooie beloning zijn voor ons maaibeleid. Je ziet nu dat het effect heeft. Blijkbaar zijn er genoeg insecten voor ze." We kletsen nog wat over de koeien, die inmiddels weer even zijn komen kijken en over de problemen met loslopende honden. Wanneer hij zijn weg vervolgd, blijf ik nog even door mijn verrekijker turen naar de bijzondere vogels. Na een minuut of 10 besluit ik terug te fietsen. Op naar een verdiend bakje thee. Deze week nog maar een nieuwe poging wagen. Eind juli tot september vertrekken ze namelijk richting het oosten, om de Middellandse Zee heen (evenals vogels uit Spanje!), om te overwinteren in zuidelijk Afrika, in Kenia, Tanzania en ten zuiden van Congo. Vaak zijn de grauwe klauwieren pas in mei weer terug in het Nederlands broedgebied. Met hopelijk nog meer broedparen, zodat de Regte Heide een nieuw bolwerk wordt.
