Zaterdagochtend half 9. De start van mijn wandeling van vandaag is aan de Nieuwkerksedijk. Vanaf daar loop ik in het ochtendzonnetje de Regte Heide op richting de grafheuvels. Mijn plan is om weer de gele route te lopen en vanaf daar richting huis. Een mooie trip van zo'n 10 km. Amper een halve kilometer verder zie ik in de verte al een roodborsttapuit met een dikke rups bovenin een struikje hei zitten. De zon verlicht zijn oranje borst. Na deze eerste korte stop loop ik verder langs het gedeelte van de Regte Heide waar de stuifduinen zijn afgeschraapt. In de verte zie ik twee koppeltjes tapuiten rondscharrelen op de grijze grond, precies het doel van deze werkzaamheden: "Het stuifduin was dichtgegroeid en had een dikke viltlaag gekregen. Verzuurd door een teveel aan stikstof, met een knauw voor het bodemleven tot gevolg. Niet best voor vogels als de boom- en graspieper, de roodborsttapuit en ook de wulp: ze zouden juist daar graafwespen en zandloopkevers moeten treffen. En kunnen oppeuzelen. " (bron: Brabants Dagblad).
In dit gedeelte van de Regte Heide ligt ook het broedgebied van de veldleeuweriken. Die stijgen dan ook overal om mij heen op. Al kwetterend gaat de een na de ander de lucht in. Ergens tussen het gezang van deze luchtacrobaten door, hoor ik ook iets anders wat ik niet helemaal kan plaatsen. Met mijn verrekijker tuur ik de heide af. Dan zie ik hem: een paapje. Jaren geleden zag ik op de Regte Heide één keer eerder een paapje gedurende een paar seconden. Nu zit er redelijk dicht bij een prachtig exemplaar te poseren in de ochtendzon. Amper 1 kilometer op weg en ik kan mijn geluk al niet meer op. Ik besluit gewoon op de grond te gaan zitten in de hoop dat hij wat dichter bij komt. Af en toe verplaatst hij zich inderdaad naar een ander struikje waardoor ik hem in verschillende posities kan vastleggen. Exact op het moment dat ik besluit op te staan om verder te lopen, landt er op 5 meter voor mij een veldleeuwerik bovenin een struik langs het pad. Op mijn knieën kruip ik wat vooruit om nog dichterbij te komen. Ik voel het vocht van de verse konijnenkeutels door mijn spijkerbroek heen. Dat zal er zo dadelijk knap uit komen te zien. Mij zal het een worst wezen, want ook deze mooie veldleeuwerik heb ik er retescherp op staan. Tijd om mijn geplande route van 10 kilometer te lopen heb ik dan al lang niet meer. Dan maar richting de grafheuvels en via het Riels Laag en de tapuiten weer naar huis. Change of plans dus.
Zelfs de grafheuvels liggen er in de ochtendzon prachtig bij, met wat tapuiten er bovenop. Glimlachend van al het geluk dat mij deze ochtend ten deel valt, loop ik richting Riels Laag. Al de hele ochtend hoor ik overal koekoeken. De koekoeken zijn duidelijk terug in Nederland en laten dat ook aan elkaar weten. Het klinkt als een groot speeddate festijn op de hei. Dan zie ik in de verte op een paaltje een gevederd gestalte zitten. Grijs van kleur, afhangende vleugels. Duidelijk een koekoek. Blijkbaar is mijn portie geluk van deze ochtend nog niet op. Snel loop ik de Aesvoortsedijk in. Vanaf het pad kan ik de koekoek wellicht beter zien zitten en fotograferen. Er loopt een klein, kort paadje richting het prikkeldraad. Daar verschuil ik me achter een boomstam en kan ik de koekoek vast leggen. De koekoek verplaatst zich steeds 2 of meer paaltjes. Ik doe hetzelfde op het paadje en kan hem of haar zo meerdere keren vastleggen. Er zit vast een scherpe foto bij.
Na het koekoek avontuur vervolg ik mijn pad richting het veld van de tapuiten. Tijdens het turen door mijn verrekijker, op zoek naar de tapuiten, rent er ineens een hond door mijn beeld. Dwars over het tapuitenveld loopt deze hond te snuffelen en graven. Vogels vliegen op, konijnen vluchten. Rechts van mij op het pad zie ik in de verte een hardloper aankomen met nog een hond los, een Ierse setter. Ik ken deze man van gezicht. Elke zaterdag loopt hij een enorme ronde hard over de Regte Heide met zijn honden altijd los. Soms lijken de honden zo moe, dat ze hem amper kunnen bijhouden. Ik fotografeer de man met loslopende hond met mijn telelens. Wanneer man en hond wat dichterbij komen, vraag ik de man of hij zijn hond vast wil doen. De Ierse setter heeft hij dan al aan de riem. Hij reageert: "Hij zit toch al vast!" Ik vertel hem dat ik zijn andere hond bedoel die in het weiland alle broedende, zeldzame vogels en konijnen opjaagt. Hij zegt: "Welke andere hond bedoel je?" Om te laten merken dat ik niet dom ben, maak ik hem duidelijk dat ik de hond bedoel waarvan hij de riem opgevouwen verstopt heeft in zijn hand en waarmee ik hem elke week zie hardlopen. Dat is duidelijk het moment waarop de man geïrriteerd raakt. Waar ik mij mee bemoei. Waar ik mij druk over maak. Een beetje met een dreigende houding komt hij boos kijkend op mij af. Even denk ik dat hij mij op mijn gezicht gaat slaan maar hoewel hij behoorlijk geïrriteerd tekeer gaat, blijft zijn woordkeuze wel netjes. Er komt geen scheldwoord aan te pas. Ik moet daarentegen behoorlijk wat lelijke 'vleeswaren-woorden' inslikken. Dan zegt hij nog bozer: "Misschien moet je de boswachter maar gewoon even bellen!" Uit mijn jaszak pak ik mijn mobiele telefoon en ik toets het nummer in van 'boswachter' Wim de Jong. Tegelijkertijd zeg ik de man dat ik dat een reuzegoed idee vind. Wanneer ik Wim aan de lijn krijg, zet de man het weer op een lopen. Ik fotografeer hem ook nog van de achterkant. Alle foto's stuur ik ter plekke met behulp van de wifi op mijn camera door naar Wim en benoem daarbij zijn vaste hardlooproute. Wim appt dat de BOA op de hoogte is. Dat doet het stoom dat uit mijn oren komt al weer wat minderen. Pas wanneer ik mijn telefoon heb opgeborgen voel ik dat ik sta te trillen van de adrenaline. Mijn geluksgevoel van deze ochtend zou ik door deze .... de behanger bijna vergeten. Door het Amerikaanse eikenbos loop ik weer naar de hei en ga maar weer even bij de tapuiten zitten om bij te komen. Want zo'n cocktail van geluk en lelijke adrenaline mixt niet helemaal lekker. Pas als ik weer rustig ben, het bloed in mijn aderen niet meer kookt en de stoom niet meer uit mijn oren komt, loop ik verder richting huis. Genietend van de warmte van de zon en de zingende vogels.
Comments