Het is zaterdag. De prachtige geluksdag in de Biesbosch is al weer ruim een week geleden. De dagen ertussen heeft het veel geregend en zijn de dagen veelal weer grijs en grauw geweest. Maar vandaag belooft weer een goede dag te worden. Met al die slechte dagen geloof ik een goede weersvoorspelling pas wanneer ik 's morgens uit het raam kijk. Zo deze ochtend. Ik zie meteen dat het wel eens mooi zou kunnen worden. Snel naar beneden dus, ontbijten en op pad.
Wanneer ik de heide op loop, zie ik de lucht langzaam wat licht oranje kleuren. Ik zet er dus flink de pas in om op tijd bij de grafheuvels te komen. Zodra ik bij de grafheuvels in de buurt kom, zie ik meteen de klapekster in een boompje zitten. Ik schiet snel wat foto's en probeer daarna wat dichterbij te komen. Om weer zicht te hebben op de klapekster, moet ik even voorbij een andere boom langs het pad lopen. Zodra ik mister Klapekster weer in het zicht heb en mijn lens op hem richt, vliegt hij weg, helemaal naar de andere kant van de heide. Dan richt ik me maar weer op de zonsopkomst. Ik zoek een mooi standpunt zodat de zon net rechts van de grafheuvel op gaat komen en de kleine wolkjes boven de grafheuvel hangen. Ik maak wat mooie opnames maar wanneer de zon boven de bomen is en te fel wordt, loop ik verder richting vogelkijkhut Tapsmoer.
Tijdens het wandelen hoor ik overal de voorbereidingen van de lente. Spechten roffelen, boomkruipers dartelen al fladderend langs een boomstam omhoog alsof het een dans is. Een groene specht vliegt lachend in de verte op. Sijzen zijn in groepjes al kwetterend op zoek naar zaden in elzenbomen en lariksbomen. Opvallend genoeg is het nog erg rustig op de hei en in het bos. Voor veel andere mensen geldt waarschijnlijk hetzelfde als voor mij. Al die grijze dagen doen je niet meer geloven in een dag met zon.
Ik ben al over de helft van mijn route wanneer ik goudvinken hoor. In het bos bij het witte huis dat Muldersnest heet, zie ik twee goudvink mannen rond vliegen. Helaas zitten er steeds andere takken voor deze prachtige vogels waardoor ik niet kan scherp stellen. Na een minuut of 10 proberen ze in mijn lens te vangen, komt er een grote groep mountainbikers voorbij en vliegen de goudvinken verder het bos in. Nog geen 25 meter verderop hoor ik ergens boven mij iets hakken op het hout van een van de bomen. Het is even zoeken maar dan vind ik een bonte specht. Pas wanneer ik hem echt goed in beeld krijg, zie ik dat het een middelste bonte specht is. De meest zeldzame soort van de bonte spechten. Langzaam, stukje voor stukje, zie ik hem al hakkend en zoekend naar eten langs de stam omhoog kruipen. Ik wacht tot hij op het punt komt waar de zon op hem schijnt. Meneer de Middelste vliegt verder wanneer ik zeg dat ik nu wel genoeg foto's van hem heb. Iets voorbij het Muldersnest, de bocht om, heb ik weer zicht op het Riels Laag waar tientallen ganzen grazen. Weer hoor ik aan de andere kant van mij, de boskant, zacht gehak op houten takken. Daar is meneer de Middelste weer. Maar hij is niet alleen. Ze zijn met tweeën en vliegen continu achter elkaar aan. Waarschijnlijk is het een dame of een mannelijke concurrent. Duidelijk ook de lente al in hun bol dus.
Met de zon op mijn gezicht loop ik via de open heide terug richting de auto. Het begint nu pas wat drukker te worden op de heide. Een biddende torenvalk vergezelt me nog een klein stukje op de weg terug. Voor vandaag heb ik in ieder geval weer genoeg energie en vitamine D opgedaan.
