Zondagmorgen, 11 september. Gisteravond feest omdat dochterlief 17 jaar werd. Hierdoor lagen we allemaal laat in bed. Niet heel laat, maar laat voor mijn doen. Ik kan er niet meer zo goed tegen, tegen dat later naar bed gaan. Het liefst wilde ik deze ochtend daarom een beetje uitslapen (veel uitslapen lukt ook niet meer) maar er werd weer veel mist voorspeld. De wekker van manlief gaat om 6.00u. Hij is de stoerste van ons 2en want hij heeft afgesproken om al om 7.00u te gaan mountainbiken. Met de slaap nog in mijn ogen sta ik ook op en kijk uit het raam: het is wel heel erg mistig. Zo mistig dat ik zeker weet dat de zon hier voorlopig echt nog niet doorheen gaat komen. Ik zet mijn eigen wekker uit en kruip heel gelukkig weer terug in mijn bed. Met een gerust hart kan ik nu toch wat uitslapen.
Om 8.30u schrik ik wakker. Voor de tweede keer deze ochtend kijk ik uit het raam. Het is al veel lichter maar nog steeds behoorlijk mistig. Vanuit het badkamerraam kan ik een heel waterig zonnetje waarnemen. Snel aankleden dus. Ontbijten doe ik later wel. Meteen op pad want wanneer de zon er echt goed doorheen gaat prikken, is de mist zo opgelost. Even heb ik nog de overweging om naar Oisterwijk met zijn mooie vennen te rijden. Wanneer ik in de auto stap, besef ik mij dat het daar met dit weer en op zondag wel heel druk zal zijn. Bovendien is het 20 min rijden en nog een flink stuk lopen met het risico dat ik dan alleen nog zon tref en geen mist. Toch richting de vertrouwde heide dan maar.
Zoals bijna altijd, parkeer ik aan de Nieuwkerksedijk. Ik loop de gele route, dat is al weer even geleden. Al na 500 meter stop ik om mijn macrolens op mijn camera te zetten. Met deze lens bereik ik vandaag de beste resultaten. Zeker na het zien van de honderden spinnenwebben met dauwparels. De zon blijft zwakjes schijnen en heeft net niet genoeg kracht om te zorgen voor zonneharpen. Toch maakt dat alles niet minder mooi. De mist hangt in de bossen en zorgt voor een sprookjesachtige sfeer. Ik leg het bos vast en fotografeer verschillende laantjes. Hierna trekken de bedauwde spinnenwebben mijn aandacht. Misschien heb jij ook wel eens in de bossen of over de heide bij jou in de buurt gelopen en deze kunstwerken bewonderd. Het begin van de herfst is het seizoen voor het bewonderen en fotograferen van deze kunstwerken. Wanneer er dauwdruppels op zitten, veranderen de webben in ware parelkettingen. Alle webben hangen laag bij de grond en het waait een klein beetje. Een leuke uitdaging dus. Ik ga op mijn knieën in het natte gras zitten. Door de lens bekeken zien de parels er prachtig uit. Zo mooi. Zo helder. Het is stil op de hei, nog weinig mensen zijn op pad, ondanks het wat latere tijdstip. Het zwakke zonlicht zorgt voor een perfect tegenlicht. Niet te fel. Precies goed. Ik adem eens diep in en uit en laat de schoonheid van deze kunstwerkjes goed op me inwerken. Het kost me behoorlijk wat opnames om de pareltjes scherp vast te leggen. Steeds wanneer ik wil klikken, zorgt de wind er voor dat het web niet meer scherp is. Op hoop van zegen knip ik er gewoon maar een eind op los.
Wanneer ik thuis kom en in de middag de foto's bekijk, kom ik tot de ontdekking dat deze zondag eigenlijk zowat perfect is. Ik kon uitslapen, maakte een prachtige wandeling en maakte mooie foto's met een paar scherpe platen van de spinnenwebben. Als die middag dan ook Max nog wint in Monza, kan de dag helemaal niet meer stuk.
Super Mooie foto's Miranda Top!