Laat ik vooropstellen dat ik geen ochtendmens ben. Wat betreft tijdstip heb ik een behoorlijk duidelijke voorkeur voor zonsondergangen in tegenstelling tot zonsopkomsten. Zeker in juni wanneer de zon wel heel vroeg opkomt. Toch heb ik het er soms voor over om mijn bed uit te komen. Deze ochtend is zo'n ochtend. Het is woensdag en de dagen zijn warm. In de nacht koelt de temperatuur nog flink af. De perfecte eigenschappen voor een mooie ochtend met opties voor mist, dauwdruppels en misschien zelfs zonneharpen.
Ik heb afgesproken met Jayden om heideblauwtjes te gaan fotograferen. In de vroege ochtend is het nog te fris voor deze kleine vlindertjes om te gaan vliegen. Ze hangen met flinke aantallen bij elkaar in de buurt aan grasstengels zoals het pijpenstrootje. Met een beetje geluk is er nog sprake van ochtenddauw, vooral dan zijn ze natuurlijk uitermate fotogeniek.
Als we om 5.15u de Nieuwkerksedijk oprijden, zien we meteen al dat we een goede keuze hebben gemaakt en dat het vroege opstaan het waard gaat zijn. Al voordat we bij de parkeerplaats zijn, stoppen we langs de kant van de weg om foto's te maken van de mist die in dit mooie straatje hangt. Omdat Jayden al om 7.30u weer thuis moet zijn, gaan we hierna meteen op ons doel af. Ik weet waar de vlindertjes zitten, want gisteren liep ik hier nog met Bolt en manlief toen de avond viel. Op dat moment zag ik al honderden heideblauwtjes neerstrijken en een plekje zoeken voor de nacht. Ik was een beetje overdonderd. Nog nooit zag ik zoveel van deze blauwe vlindertjes bij elkaar. Ook nu hebben we geen moeite om ze te vinden. Wel moeten we nog even geduld hebben tot de zon op de vlindertjes gaat schijnen. Ik ga op zoek naar andere gevleugelde diertjes op plekjes waar de zon al wel op schijnt en vind verschillende juffertjes. Sommige kan ik zo fotograferen dat ze mij met twee ogen lijken aan te kijken, aan elke kant van de grasstengel één oog. Het is een koddig gezicht door mijn macrolens. De zon komt ondertussen wat hoger en zorgt voor de bonus van deze ochtend: zonneharpen. Het is werkelijk prachtig. Hierna komen we eindelijk toe aan het fotograferen van de vlinders. De zon laat haar stralen langzaamaan schijnen op de heideblauwtjes. Ik kan gewoon niet stoppen met fotograferen. Elk exemplaar ziet er even mooi uit. Sommigen hebben hun roltong zichtbaar uitgestoken, wat het geheel nog bijzonderder maakt. Telkens als ik denk: nu ga ik er mee stoppen, zie ik ergens weer een vlindertje wat nog mooier in de zon hangt als de vorige. Steeds weer opnieuw ga ik dan op mijn knieën. Mijn spijkerbroek is inmiddels doorweekt tot halverwege mijn scheenbenen, de knieën van mijn broek zijn ook nat met flink wat zand overal. Over Bolt zullen we het helemaal al niet hebben. Iedereen kan zich wel voorstellen hoe een langharige hond eruit ziet nadat hij eerst door nat gras heeft gelopen en daarna door het zand. En toch, toch was dit het allemaal waard.
