Na een onvergetelijke reis door West Canada heb ik moeite om weer in het Nederlandse ritme te komen, waar de weken weer hetzelfde zijn. Werken, boodschappen, poetsen, wassen, eten koken en daarna alles weer van voor af aan. Het weer in de goede flow komen, valt me zwaarder dan andere jaren. De vrijheid van het reizen, bijna 4 weken lang, door de overweldigende natuur van Canada voelde wel heel fijn. Helaas komt aan alles een eind.
Na een paar hele warme dagen/weken, werden deze week de nachten gelukkig weer iets koeler. Steeds vaker zijn er mooie zonopkomsten met mist te zien, ook op de Regte Heide.
Vorige week kon ik pas voor het eerst mezelf weer eens vroeg uit mijn bed hijsen. Eenmaal op de heide voelde ik weer hoe heerlijk het is om op dat vroege tijdstip op de heide te lopen. Ik genoot van de mist, de zonopkomst, zonneharpen en spotte zelfs 2 boomkikkertjes. Driemaal was hier toch echt scheepsrecht. Overal op mijn route zocht ik naar bereklauw, ik zag namelijk foto’s van boomkikkers op bereklauw. Nergens lijkt bereklauw te groeien, ik fietste nog over het Riels Laag maar ook daar vond ik niet wat ik zoek. Hier is ruim een week geleden alles al gemaaid. Misschien komende week maar eens zoeken op Landgoed de Hoevens en het Ooievaarsnest. Het edelhert dat hier is gespot en gefotografeerd hoopte ik ook nog tegen te komen, maar ook daarmee had ik geen geluk. Wel maakte ik een praatje met iemand van Brabants Landschap, volgens hem zijn er op de Regte Heide geen edelherten te spotten op dit moment, alleen reeën. Hij vroeg of ik hem de foto van het hert wilde laten zien, maar hoe ik ook zocht, ik zag de post van de betreffende dame nergens. Al haar geplaatste berichten leken ineens verdwenen als sneeuw voor de zon. De Brabants Landschap meneer liet mij in verbazing achter. Ik snapte er niets van en met een hoofd vol vragen liep ik verder. Thuis zocht ik op mijn laptop nog eens, per toeval met mijn fotografie account. Misschien kon ik de foto dan immers nog via WhatsApp versturen. Tot mijn verbazing zag ik de berichten nu wel. Wederom snapte ik er helemaal niets meer van. Na even nadenken, kwam ik erachter dat ik op mijn privéaccount ben geblokkeerd door de betreffende persoon. Waarschijnlijk was mijn vraag over waar ik de bereklauw kon vinden, al iets te kritisch voor haar?
Aan het bewerken van de foto's en schrijven van een verhaal kwam ik nog niet toe. Tot vandaag, na weer zo'n mooie ochtendwandeling.
Deze vrijdagochtend heb ik al veel minder moeite om uit bed te stappen. Na een klein ontbijt ga ik snel op pad. Op de heide geniet ik meteen van de stilte, de mist, de rust. Wanneer ik de lucht opsnuif, ruik ik de geur van de mist, de natuur en de koelte. De lucht is prachtig oranje gekleurd. Ik maak wat foto's met mijn telefoon en later ook met mijn camera. De mist hangt als een dikke deken boven de heide en in de bossen. De zon heeft moeite om er door heen te schijnen. Ter hoogte van de grafheuvels maak ik een praatje met mede-hobby-fotograaf Carolien. Omdat ik met mijn macrolens blijf hangen bij de spinnenwebben met dauw, gaan we weer ieder onze eigen weg. Wat verderop komen we elkaar echter weer tegen om samen te genieten van de prachtige zonneharpen. Als ik wederom opga in het fotograferen van spinnenwebben en vlindertjes scheiden onze wegen voor de 2e keer om elkaar 15 minuten verder voor de 3e keer tegen te komen. Enthousiast laat ze mij een foto zien van het pad richting de vogelhut waar zojuist een mooi licht te zien was. “Er liep toevallig net een vrouw met hond in beeld, waardoor de foto nog mooier werd.” aldus Carolien. Ze zoomt in op de vrouw met hond en zo ongeveer tegelijkertijd herkennen we in de zwarte silhouetten Bolt en mijzelf. Erg grappig. Zij had niet in de gaten dat ik het was en ik had geen idee dat ik werd vastgelegd.
Samen lopen we naar het houten vlonderpad, kletsen nog even verder. Ik hoor haar vertellen dat ook zij is geblokkeerd door iemand op de Regte Heide Liefhebbers. Beide snappen we niet helemaal waarom. We verwonderen ons over de ijsvogel die op dat moment brutaal over ons heen vliegt. Twee keer komt de ijsvogel voorbij geflitst, waarna hij even boven het vennetje verderop in het weiland hangt. Helaas veel te ver om te kunnen fotograferen.
Ik ga de andere kant op, terug richting de auto en wens Carolien nog een mooie ochtend. Op mijn weg terug ontmoet ik nog een andere mede-hobbyfotograaf met zijn vrouw. De meeste mensen ken ik alleen nog maar online, maar 1 voor 1 ontmoet ik ze en leer ik hun gezichten kennen.
Ik wandel verder in de richting van de Halve Maan. De zon schijnt steeds feller, de temperatuur stijgt geleidelijk. Vlak naast mij in de bomen hoor ik een middelste bonte specht roepen, in de verte laat een zwarte specht zich horen. Hoe dichter ik bij de Halve Maan kom, hoe duidelijker ik de zwarte specht hoor roepen. Ik stop even om mijn andere camera met telelens uit de tas te pakken en ga hierna nog maar stapje voor stapje vooruit. De specht moet hier ergens in de buurt zitten. Mijn blik richt zich eerst op de boomtoppen, maar deze vogel is ook nogal eens op de grond te vinden, in de buurt van een mierennest. Ik hoor hem nog één keer roepen, daarna blijft hij stil. Net voorbij een kleine eikenboom langs het pad sta ik stil en tuur in het bos naast mij. Laag bij de grond zie ik in mijn ooghoeken iets bewegen. De zwarte specht zit helemaal onderaan tegen een dunne boomstam. Langzaam richt ik mijn lens, het is nog een behoorlijke afstand. Het blijkt niet langzaam genoeg, de specht vliegt weg, verder de bossen in. Ik besluit te wachten en verroer mij niet. Bolt kent dit soort rituelen en is gaan liggen. Al na 2 minuten stil wachten, komt de zwarte specht weer aangevlogen. Jammer genoeg vertrouwt hij of zij het allemaal voor geen meter want meteen vliegt de specht weer terug de bossen in om hierna helaas niet meer terug te keren. Gelukkig heb ik al genoeg andere foto’s genomen, dat wordt nog moeilijk kiezen. Tevreden en ontspannen loop ik terug naar de auto. Het weekend kan niet beter beginnen.
Wat een heerlijk "hoofdstuk" weer! Mooi verhaal en super gave plaatjes! 😘