Ik slaap nog behoorlijk diep wanneer om 5.30u mijn wekker afgaat. Zoals altijd twijfel ik. Waarom wil ik dit in hemelsnaam? Toch weet ik mezelf uit bed te hijsen met de gedachte dat ik spijt krijg wanneer ik niet ga. Op de badkamer kijk ik uit het raam. De lucht ziet er al prachtig uit! Het volgende moment vloek ik in mezelf dat ik gisteravond niet de ruggengraat had om de wekker nóg vroeger te zetten. De zon komt deze maand rond 5.30u al op. De lucht is dan het mooist 30 minuten voor zonsopkomst. Ofwel: nu dus. Ik haast me in mijn spijkerbroek, shirt, sokken en schoenen. Beneden gris ik een banaan uit de kast en drink snel een glas water. Bolt geef ik eten, terwijl ik mijn banaan naar binnen werk. Snel richting auto en naar de hei.
De mooiste kleuren zie ik natuurlijk onderweg in de auto. Tja, die ruggengraat hè. Er hangt geen mist boven de heide, de lucht was daarvoor te droog vannacht. Om deze reden besluit ik om meteen door te lopen richting de gele route en wel te zien wat ik tegen kom. Onderweg geniet ik van de vroege ochtendlucht. Het is heerlijk stil. In de verste verte is nog geen mens te zien. Wanneer ik op een plek kom met een prachtig uitzicht over het lager gelegen gedeelte, besluit ik op die plek even te blijven hangen. In de verte zie ik een reebok langzaam uit de bosschages komen. Alert en voorzichtig om zich heen kijkend, loopt hij stapje voor stapje verder het grasland op, af en toe knabbelend van het sappige, groene gras. Ver van mij vandaan, aan de overkant van het Riels Laag, hoor ik een wielewaal zingen. Ergens diep in het bos naast mij klinkt de roep van een koekoek man en heel af en toe antwoordt er een dames koekoek. Hij weet waarschijnlijk dat zij zich daar beneden ergens verstopt. Ze is er op zoek naar een nest van een andere vogel om een ei van haarzelf in te leggen. Uit het niets zie ik verderop een koekoek het bos uit vliegen. Laag en strak boven het weiland, vliegt ze weg. Het mannetje komt meteen ook te voorschijn en vliegt, een heel stuk hoger in de lucht, snel achter haar aan.
Ik kom echter voor de grauwe klauwieren. Ik weet dat ze hier op de Regte Heide van meerdere mooie plekken hun tijdelijke thuis hebben gemaakt. Deze plek is er een van. Boven mij zit een bonte specht op een boom te hakken. In de jonge boompjes in de buurt hoor ik grasmussen. Na een minuut of 15 zie ik voor het eerst mevrouw grauwe klauwier. Vooral de dame vind ik een ontzettend schattig uiterlijk hebben. Zoals ze daar op een bramentak zit en mij soms recht aan lijkt te kijken, verbeeld ik me dat ze bij Disney heel goed in staat zullen zijn om hier een lief animatie diertje van te maken voor in een film. Het mannetje komt minder vaak voor de dag maar samen zijn ze duidelijk heel erg druk met nestelen en het afbakenen van hun territorium. Alles wat in de buurt komt, wordt weg gejaagd. Vooral de grasmussen hebben het te verduren maar zelfs een gaai wordt naar de andere kant van het verderop gelegen pad verwezen. Meneer klauwier steeds dapper voorop, hij zorgt goed voor zijn dame. De mooiste foto's maak ik wanneer de ochtendzon net de braamstruik begint te verlichten met haar stralen. Even zit het verliefde koppel samen op hun favoriete tak en biedt hij haar een lekker hapje aan, wat zij aanneemt en opeet. Mevrouw klauwier blijft hierna nog behoorlijk lang zitten en geniet duidelijk ook van het zonlicht. Ze begint zich te poetsen en te krabben, waar ik een paar ontzettend leuke filmpjes van maak. Wanneer ik besluit nog één filmpje te maken, heb ik nog meer geluk. Vlak naast mevrouw landt een onfortuinlijke bij of hommel op een bloem van de braam. Mevrouw klauwier ziet het meteen, vliegt kort op, vangt het insect en landt weer op de tak om de bij heerlijk op te peuzelen. Het is een geweldig leuk filmpje wat ik bij thuiskomst meteen verstuur naar Vroege Vogels voor hun rubriek zelf geschoten. Wie weet komt mijn filmpje op TV. Na dit laatste filmpje zet ik mijn camera weer op 'de fotostand' en terwijl ik dat doe, zie ik mevrouw klauwier om zich heen kijken. Ze kijkt naar boven, naar opzij...Ik maak twee foto's en kijk dan over mijn camera heen om te zien wat zij ziet. Dan geloof ik mijn ogen niet. In een flits van een seconde zie ik een boomvalk over de bramenstruik heen duiken in een poging mevrouw klauwier te grijpen, die gelukkig nog nèt op tijd naar beneden kan duiken. Ik probeer de boomvalk nog vast te leggen, maar al snel vliegt deze te hoog en kan ik hem of haar niet meer zien. Wat een spektakel!
Wanneer ik wat ben bekomen, besef ik ook waarom mijn vliegbeelden niet lukken. Ik kijk meer over mijn camera heen naar wat ik zie, dan door de zoeker met het gevolg dat ik de juiste momenten vaak mis. Ik overleg dit met mede fotograaf Mattijs die net na het boomvalk spektakel komt aanlopen en natuurlijk baalt dat hij het gemist heeft. We kletsen nog wat, schieten nog meer plaatjes van de klauwieren en dan loop ik terug richting auto.
Op de terugweg krijg ik nog een hele mooie kans om te oefenen met vliegbeelden van de veldleeuweriken. Eén voor één vliegen ze al zingend de lucht in. Eén exemplaar hangt wel heel dichtbij. Of het nu dan eindelijk gelukt is om mooie, scherpe vliegbeelden te maken? Dat houd ik nog even geheim. Vandaag was in ieder geval een leerzame ochtend.