Na een paar weken flink ziek te zijn geweest, carnaval te hebben gevierd en al snotterend een corona besmetting te hebben doorgemaakt, is meteen de lente op komst. Althans, dat zou de bedoeling moeten zijn. Er zitten wel wat lente dagen tussen hoor, daar niet van. Zeker qua temperaturen. Er zijn echter ook nog van die zeikdagen. Regen. Wind. Natte sneeuw. Grijs. Grauw. Zelfs Bolt gaat op dit soort dagen in looppas weer naar huis.
Afgelopen zaterdag had ik ontzettend veel geluk. Wat een zonnige dag! Om 12.45 zet Nick mij met Bolt af op de Regte Heide. Het zien van de zon geeft mij meteen energie, dus ik neem me voor om een flinke wandeling te maken. Op het parkeerterrein staan behoorlijk wat auto's. Toch kom ik op het eerste gedeelte van mijn route bijna geen mens tegen. In de bekende hoge boom in de verte, richting kijkhut Tapsmoer, zie ik met de verrekijker nog 1 ransuil zitten. Alleen zijn onderlijf is zichtbaar. De rest verstopt hij of zij achter de takken. Al zijn of haar buren zijn al gekoppeld aan een partner en bezig met het krijgen of opvoeden van uilskuikens. Wat verderop, ter hoogte van de kijkhut hoor ik staartmezen. Een koppeltje is daar in de bossen duidelijk bezig met het verzamelen van nestmateriaal. Ik weet inmiddels wel een paar koppeltjes die aan het nestelen zijn. Hopelijk zie ik dit voorjaar een keer jonge staartmeesjes. Meteen hierna hoor ik ook kuifmeesjes. Ze lijken dichterbij te komen. Even wachten dan maar, in de hoop dat ze even kort op een mooi takje gaan zitten, speciaal voor mij. Het wachten wordt beloond, want een paar seconden lang zit er een kuifmees boven mij, vrij op een tak.
Nog geen 50 meter verder hoor ik het kleinste vogeltje van Europa: het goudhaantje. Misschien is vandaag mijn 'lucky day,' dus ik wacht weer. Ik heb er nog nooit een op de foto gehad. Ze zijn me altijd te snel af, grote kans dus dat dat vandaag zal ook wel niet lukken. Ik ben altijd heel verbaasd hoe sommige mede hobbyfotografen dit wel voor elkaar krijgen. Nog meer engelengeduld? Ook nu wordt mijn geduld beloond. Het is geen prachtige foto, lelijk eigenlijk zelfs. Maar omdat het mijn eerste goudhaan is èn de goudhaan thuis op de laptop een vuurgoudhaan bleek te zijn, toon ik hem jullie toch.
Inmiddels ben ik al een uur op pad maar heb ik nog geen 3 kilometer gelopen. Ik geniet van de zon. Mijn huid slurpt na al die tijd de hoognodige vitamine D wanhopig op. Vlakbij het Muldersnest hoor ik een zwarte specht flink roffelen. Af en toe laat hij zijn voorjaarsroep horen. Wanneer ik sta te luisteren en zoeken naar een zwarte mees, hoog in de bomen, zie ik de zwarte specht overvliegen.
Bij het Riels Laag aangekomen, loop ik nog meer in de zon. Een buizerd zit in de toppen van de bomen. Warmt hij zich ook op in de zon of wacht hij tot er onder hem een lekker tussendoortje voorbij komt? Zodra ik wat dichterbij ben, richt ik mijn lens op de buizerd. Meteen neemt hij de benen, euh...vleugels. Gelukkig heb ik hier op gerekend met een snelle sluitertijd en heb ik eindelijk eens een keer actiefoto's te pakken.
Kersjes op de taart zijn een mooie, zingende geelgors boven in de boom en een boomklever in zijn meest acrobatische houding. Overal hoor ik boomkruipers maar ik krijg ze maar niet voor mijn lens. Steeds wanneer ik er een zie, zit hij of zij al bijna in het topje van de bomen. Maar ja, je kunt niet alles hebben. De 'vangst' van deze zaterdag is al behoorlijk groot. Ik wandel richting huis en pas tegen 16.00u ben ik thuis. Tijd voor thee.