Amper 6 weken terug was onze onvergetelijke reis in Canada en nu zitten we al weer met onze kont in Sauerland. Wat een verwennerij voor onszelf. Dit keer zijn we een weekje op pad met mijn ouders en hond Bolt. We boekten expres zo vroeg na de zomer en dat werpt zijn vruchten af: de weergoden zijn ons erg goed gezind. We hebben al een paar zonnige dagen achter de rug. Vandaag was het zelfs meer dan 20 graden.
We verblijven in Das Steigerhaus in de gemeente Bestwig, ons appartement kijkt uit over prachtige Duitse heuvels van Kerstbomenland. Sparren en dennen groeien hier in alle maten. Van kleine ieniemienie boompjes die amper boven onze schoenen uit komen tot grotere, verkoopklare exemplaren met de prijslabels er al aan.
De eerste ochtend staan we op en zien we de mist nog in de heuvels hangen. Onze verrekijkers staan standaard in de huiskamer en die eerste ochtend zien op een weiland in de verte meteen al twee vossen op jacht, terwijl op een ander weiland een ree staat te grazen. Buiten bereik van mijn telelens zijn de vossen wel een uur lang druk doende met het vangen van het eigen ontbijtje van die ochtend. Vanuit de tuin horen we verschillende vogelgeluiden. Zwarte meesjes en zwarte roodstaarten vliegen af en aan. We zien kramsvogels en horen zelfs hier en daar goudvinken. Niet alles krijg ik deze eerste dagen al meteen op de foto.
We wandelen door bossen en langs weilanden en zien hoe ook hier de letterzetter zijn werk doet. Hele stukken bos zijn aangetast en gekapt, nieuwe aanplant moet nu zijn best doen om de open plekken weer te laten begroeien. Hier en daar komen paddenstoelen en zwammen al boven de grond uit en we zien een dode boomstam bezaaid met de rode heidelucifer. De ochtendzon schijnt zoals altijd een mooi, geel licht op alles.
Rode wouwen vliegen over Das Steigerhaus heen en wanneer we een avondwandeling maken na het eten, fotografeer ik in het laatste avondlicht een roodborstje en een kuifmees in de top van een van de vele kerstbomen.
Vanochtend zijn we al vroeg wakker, mijn ouders zijn nog in diepe rust. We besluiten om met de auto naar het weiland te rijden waar we de vossen zagen. Wanneer we daar aan komen rijden, zien we al snel dat er inderdaad één vos helemaal aan de andere kant van het weiland zit. Ik stap uit en ga achterin zitten zodat ik met mijn camera aan de kant van het weiland zit met het raam open. Heel langzaam rijden we dichterbij. Met de verrekijker zien we alleen de kop van de vos. Hij houdt ons erg goed in de gaten. We twijfelen: wachten en geduld hebben of doorrijden in de richting van de vos. We besluiten het laatste te doen maar door de glooiing van het weiland, raakt de vos al snel uit zicht. Draaien en terug rijden dan maar. Terug op het eerste punt zien we weer de kop van de vos. Alleen zit ik nu aan de verkeerde kant en moet ik mijn hoofd draaien als een uil om de vos te kunnen zien. Foto's nemen is zo onmogelijk. Dan besluit de vos ook nog om het hazenpad te kiezen. Binnen twee tellen is hij verdwenen. Later deze week nog maar eens proberen.
In de middag zitten we heerlijk in de zon op het terras. De mannen doen boodschappen en komen terug met Maya de Bij WC papier met bloemengeur en een flinke bak ijs als toetje zonder te beseffen dat we geen vriesvak hebben in het appartement. Net wanneer ik denk dat het leven bijna niet nog zwaarder kan worden, moeten we dus ook nog die bak ijs met 4en leegmaken. Benieuwd wat de rest van de week ons nog gaat brengen.
Comments