Op de Regte Heide woedt al dagen een felle strijd. Sinds ongeveer een maand zijn de roodborsttapuiten terug gekeerd in het gebied. De eerste twee weken zag ik er nog maar een paar. Deze als eerst gearriveerde roodborsttapuiten bezetten ook als eerste een territorium. Natuurlijk kiest hij het beste territorium. Daar waar het beste en meeste voedsel te vinden is, waar de beste mogelijkheden zijn om jongen groot te brengen.
Tijdens het voortplantingsseizoen manifesteren bijna alle vogels zich met bepaald geluid, gedrag en uiterlijk, om een partner aan te trekken (‘hier ben ik!’) en om een territorium te claimen en rivalen af te schrikken (‘hier woon ik!’). Dit zorgt er voor dat een bos in het voorjaar bruist van vogelleven. In optimale leefgebieden zie je in het voorjaar vaak de sterkste mannetjes als eerste verschijnen. Hier is de kans op het grootbrengen van nageslacht dan ook het grootst.
Afgelopen week was duidelijk de overige populatie roodborsttapuiten ook weer gearriveerd. Bij de al gevestigde mannetjes veroorzaakte dit bloed, zweet en tranen. Zij verdedigden hun territorium door te dreigen en vechten onder voortdurend gezang en geroep. Geloof me, dat ging er fel aan toe.
Ter hoogte van het ijzeren draaihekje lijkt een opperbest territorium te liggen. Dapper en strijdbaar werden twee andere mannetjes voortdurend verjaagd. Met drieën vlogen ze continu achter elkaar aan waarbij de heren beurtelings vlak voor mij landden op de paaltjes, op het ijzeren draad en in de toppen van de heidestruiken. Zodra een van de drie heren ergens had plaats genomen, werd hij binnen luttele seconden agressief verjaagd door het sterkste mannetje.
Om dit felle grensconflict vast te kunnen leggen, ben ik op mijn gemak op een meter of 10 afstand gaan zitten. Ik heb enorm zitten genieten van dit spannende schouwspel, dat zeker nog niet over leek te zijn, toen ik weer verder liep.
