Afgelopen juni zat ik in Kalmthout in een schuiltentje op een boerenterrein te koukleumen. Uren bibberen in afwachting van de steenuil die daar af en toe kwam poseren. Naast mij in de tent zat een meer ervaren fotograaf. Hij maakte honderden vliegbeelden van de steenuil. Ik kwam er meerdere keren door in een lachstuip. In mijn eentje in de kou in een tentje. Steeds wanneer de uil kwam aanvliegen, hoorde ik vanuit het tentje naast mij klikklikklikklikklikklikklikklikklikklikklikklikklikklik, zo'n 30 keer per intervalopname. Wanneer de steenuil had plaats genomen, kon ik pas beginnen met klikken. Klik....klik...Klik....klik.... Ik kende mijn toen nog nieuwe camera nog niet zo goed. Wist totaal niet hoe ik dat ding op die manier zo moest instellen. In de rustige momenten probeerde ik wat uit met een duif maar dat had enkel een lachwekkend resultaat, zo bleek later.
Vandaag is het mijn dag om snel te klikken. Ik had gisteren nog goed gestudeerd in de gebruiksaanwijzing van mijn Nikon 750D en in de achtertuin wat geoefend. Dat moet goed komen. Dus rijden we in het donker richting Kalmthout. We is natuurlijk Carla en ik. Dat is onderhand wel te raden. Net voor zonsopkomst arriveren we bij hut 1 van Glenn Vermeersch in Kalmthout. Deze periode van het jaar is deze hut al een half jaar van te voren vooruit geboekt vanwege de vaste gast de ijsvogel. Die broedt of bij de hut of vlak in de buurt en is dus bijna het hele jaar door te zien. Door de opzet van deze hut met een enorm grote vijver met riet, eilandjes, bomen en takken heb je hier dé kans om om beelden te maken van een vliegende ijsvogel. Dat was dan ook het doel voor vandaag: oefenen met het schieten van vliegbeelden. Het weer zit ons mee, na een uurtje begint de zon te schijnen van achter ons, waardoor de ISO iets omlaag kan en de sluitertijd lekker omhoog. Het eerste bezoek van meneer ijsvogel laat dan ook niet zo heel lang op zich wachten. Hij geeft ons rustig wat tijd om ons mentaal voor te bereiden door te wachten op een tak en rustig om zich heen te kijken alvorens de eerste keer het water in te duiken. Die eerste keer lijkt meteen goed raak, op mijn telefoon ziet de foto er behoorlijk scherp uit. Alleen: Wat hebben die vogels enorm lange snavels. Dat past er zo net niet helemaal op. Na nog twee pogingen, waarbij mevrouw ijsvogel ook even haar lunch komt halen, besef ik pas hoe moeilijk het is. Op veel foto's staat alleen zijn staart, of is het één grote, onscherpe blauw/oranje vlek. Inmiddels hebben wij onze lunch ook naar binnen. Carla wordt wat ongedurig en gaat toch maar een poging wagen bij het andere raampje waar ook nog andere vogels zitten. Ik wil de echter mijn kans op die laatste poging niet voorbij laten gaan, dus blijf ik geconcentreerd wachten. Af en toe word ik nog afgeleid door de roodborst of de prachtige, zeldzame waterral die hier ook vaste gast is. Uiteindelijk krijg ik toch nog een laatste poging. Vanuit de verte zie en hoor ik de ijsvogel al aankomen. Ze neemt wederom plaats op de tak en kijkt meerdere keren naar beneden op zoek naar visjes. Wanneer je zit te wachten, lijkt dat zoeken en kijken enorm lang te duren. Dan duikt ze eindelijk het water in en komt precies op de goed plek boven en vliegt terug richting de tak met het visje in haar bek. Klikklikklikklikklikklikklikklikklikklikklikklikklikklik. Dit keer komt dat geluid uit míjn camera, zo'n 30 keer per interval. Op het schermpje van mijn Nikon zie ik dat de foto's gelukt zijn. De ijsvogel staat er helemaal scherp op met de waterdruppels nog om hem heen. Wat een kick! Naast het maken van vliegbeelden heb ik mij ook nog totaal kunnen verlekkeren aan prachtige beelden van de etende ijsvogel, met visjes in zijn bek tegen een prachtig zachtgele achtergrond van het riet. Ik heb zoveel foto's dat ik jullie komende dagen echt nog een keer zal vervelen met ijsvogelspam.
