Al dagen loop ik in de natuur zonder dat ik mijn camera uit mijn tas haal en foto's maak. De zon laat zich, in tegenstelling tot de regen, weinig zien net zoals de vogels. Althans: ik zie de vogels niet. Ik hoor er genoeg. Met mijn gehoor neem ik de lente duidelijk waar. De roodborsten en heggemussen zingen hun hoogste lied. Bonte spechten roffelen overal. Ik hoor de groene specht mij uitlachen omdat ik hem wel hoor maar niet zie. Ik zoek hem op de grond in het gras van het veldje waar het geluid vandaan komt. Mijn telelens in de hand, klaar om plaatjes te schieten. Vlak voor mijn neus vliegt hij plots weg, niet uit het gras maar uit een boom, nog harder en langer lachend dan even daarvoor.
Op Facebook zie ik dat andere mensen wel de mooiste plaatjes schieten van vogels. Groene spechten, torenvalken, buizerds, veldleeuweriken en boomleeuweriken. Doe ik iets fout? Loop ik te snel? Ik maak namelijk nogal wat kilometers zo af en toe. Misschien moet ik hier en daar wat langzamer lopen, vaker stilstaan? Of is, zoals het gezegde ons laat weten, het geluk gewoonweg met de dommen?
Aan de slag met mijn nieuwe macrolens dan maar. Het is maart en dat betekent bosanemonen. Op Instagram zie ik van iemand al foto's van dit lente bloemetje. Om die reden vertrek ik een week geleden richting Udenhout, naar natuurgebied de Brand. Het is een behoorlijk koude ochtend, het zonnetje schijnt. Ik hoor voortdurend zwarte spechten in de verte naar elkaar roepen maar helaas zie ik geen bosanemonen. Op de terugweg richting de auto zie ik op een ander pad heel af en toe een enkel bosanemoontje. Ze hangen slap gebogen boven de grond, hun bloemblaadjes zijn nog stijf dicht van de kou. Dit uitstapje levert wederom fotografisch gezien geen bevredigende resultaten op.
Met meer dan 1400 volgers en een website met blogpagina (een behoorlijk uit de hand gelopen hobby dus ), vind ik het na 1,5 week nu toch echt wel tijd om weer een verhaaltje met foto's te plaatsen. Terug in het archief duiken dan maar. Welke foto's heb ik afgelopen tijd gemaakt maar nog niet geplaatst? Struinend door dat archief kom ik foto's tegen van de matkop. Deze mezensoort kwam ik vorige maand tegen in de bossen op de Regte Heide. Tussen alle geluiden van de kool- en pimpelmezen hoorde ik een vogelgeluid wat ik nog niet kende. Dat zijn van die momenten waarop ik blij ben met de app Birdnet op mijn telefoon (dank je wel Carla voor de tip). Met de app nam ik het geluid op en die vertelde mij dat het vrijwel zeker om de matkop ging. De matkop is een familielid uit de mezenfamilie die ik op de Regte Heide nog nooit heb ontmoet. Na deze 'determinatie' kon ik een poging wagen om dit snelle, beweeglijke beestje op de foto te krijgen. Zoals jullie kunnen zien, is dit redelijk goed gelukt. Op de foto's zie je meer takken dan mees maar ondanks dat is duidelijk de mees te herkennen met zijn zwarte kap.
Hopelijk deze week beter weer, meer zon en wie weet: bosanemoontjes of wat meer geluk met bijvoorbeeld de groene specht.
