Gerichte aandacht, verdeelde aandacht, 28 september 2021

Het is nog donker buiten wanneer een zwarte Peugeot mij op komt halen. De bestuurster begint te rijden en brengt ons naar de Flaes op Landgoed de Utrecht. Het is de eerste keer dat ik met deze dame op pad ga. Al tijden reageert ze trouw op mijn foto's en verhalen. Vaak krijg ik ook reacties, tips of complimentjes via Messenger. Vorige week kreeg ik zelfs een lief aanbod: "Mocht je een keer in de vroege ochtend op pad willen en geen auto hebben omdat manlief de auto nodig heeft, wil ik je wel ophalen om met je mee ergens naar toe te gaan. Of gewoon een keer voor de gezelligheid."

Vanochtend was het zover. Het beloofde gisteravond al een helder mooie ochtend te worden. Buienradar gaf zelfs wat mist aan. Manlief bood aan om op de motor te gaan. Toch stuurde ik de Goirlese dame in kwestie een appje om te vragen of ze zin had om mee te gaan. De afspraak was vervolgens zo gemaakt. Voor degenen die mij niet kennen: Ik ben soms nogal chaotisch. Ik maak dubbele afspraken. Vergeet afspraken. Vergeet waar ik iets heb neergelegd. Herken je jezelf nu al in dit verhaal en voel je je nu al een lotgenoot? Dan wordt dit een heerlijk verhaal. Je gaat namelijk lezen dat je niet de enige bent. Bij mij is geen enkel voorval nog op één hand te tellen. De keren dat ik mijn sleutels binnen laat laten liggen en de deur dicht trek. De keren dat ik niet meer weet waar op een terrein mijn auto staat of de keren dat ik met auto boodschappen ga doen (is echt zelden, tot nooit) maar in gedachten al bij iets anders met mijn boodschappen terug naar huis loop. Niet te vergeten op deze pagina: de keren dat ik ergens wil gaan fotograferen en de SD kaartjes nog in mijn laptop blijken te zitten. Het heeft iets te maken met gerichte en verdeelde aandacht (dat laatste is vooral denken dat je twee dingen tegelijk kunt doen). Dit weet ik sinds ik mensen met Niet Aangeboren Hersenletsel begeleid. Niet dat ik zelf iets aan mijn hersenen heb opgelopen in mijn leven hoor. Voor de zekerheid heb ik dit in de eerste jaren in deze functie ooit nog eens gecheckt bij mijn ouders. Helaas, ik heb er niet echt een geldig excuus voor. Het zit wèl wat in de genen, ben ik bang (sorry, mam). Gekscherend noem ik het vaak aangeboren alzheimer light. Om problemen of hilarische voorvallen te voorkomen is een tijdige, goede voorbereiding noodzakelijk, net zoals gerichte aandacht ter plekke. Vooral dat laatste, daar schort het echter nog wel eens aan. Blijkbaar blijf ik pogingen doen om mijn aandacht over meerdere dingen te verdelen. Voor het fotografie uitjes zoals deze ochtend leg ik ter goede voorbereiding mijn spullen de avond van tevoren al klaar: cameratas, volle accu's, SD kaartjes, portemonnee, huissleutels en zo nodig bril of zonnebril.

Nu zit ik dan met een goede voorbereiding in de auto, onderweg naar herberg In den Bockenreyder. Daar aangekomen stappen we uit en lopen we naar de Flaes. De lucht is helder, er zijn maar een paar wolkjes aan de hemel. Helaas is er maar weinig mist te bekennen. Boven het water hangt een klein beetje nevel, maar dat is het wel. De lucht is hierdoor nog niet heel fel gekleurd. We zoeken een mooi plekje bij het water en wachten tot de zon op komt. Ondertussen kletsen we over van alles: reizen, fotograferen, de natuur en nog veel meer. Het is kouder dan ik had verwacht en na een kwartier stil staan, voel ik voor het eerst dat ik het koud heb. Vooral mijn handen voelen koud. Ik verwarm ze door ze in mijn zakken te stoppen.

Als de zon opkomt, kleurt de hemel toch nog een beetje gelig. We genieten van het uitzicht en proberen wat mooie plaatjes te schieten. Herberg In den Bockenreyder is pas om 9.00u open en omdat we vooraf al hebben besloten om daar een warm bakkie koffie te drinken, besluiten we om naar uitkijkpunt Het Goor bij het Goorven te lopen en door de bossen terug naar de auto. Onderweg zien we de zon verder opkomen, haar stralen zijn al behoorlijk fel. Dit zet alles in een mooi, witgoud licht. Mijn wandelgenote van deze ochtend wijst me op bekermos op een boomstam, langs het pad. Wanneer ik kijk of ik er kan komen, ontdek ik ook een rups en zie ik een juffer aan een grasspriet hangen. De juffer heeft haar vleugels nog helemaal vol dauwdruppels. Hier moet ik een foto van hebben. De macrolens schroef ik er zo snel ik kan op. Voorzichtig kniel ik in het gras en probeer scherp te stellen. Door ons bewegen in het gras klapt de juffer helaas verschikt haar vleugels dicht. Heel jammer, maar wel komt op dat moment net een zonnestraal op de juffer terecht. Dat zorgt voor een prachtige glinstering! Het is zonder statief te moeilijk om de hele juffer scherp te krijgen. Toch ben ik blij met het resultaat.

Dan is het tijd voor koffie. Na het genieten van een heerlijke, warme koffie, is het tijd om te betalen maar ik besef dat mijn portemonnee nog in mijn rugzak in de auto ligt. Hoe zat dat ook al weer met die gerichte aandacht? Al kletsend uit de auto stappen, midden in een onderwerp. Het zorgde ervoor dat ik er niet aan dacht om mijn portemonnee uit mijn tas te halen. Ik bied aan om even mijn portemonnee te pakken maar mijn wandelgenote betaalt dan voor mij. Zo zadel ik mijn chauffeuse van deze ochtend niet alleen op met een autoritje van Goirle naar Esbeek maar ook nog met het betalen van onze koffies.

Tonny, bedankt voor de gezellige ochtend. We zullen nu nog een keer op herhaling moeten, zodat ik nog eens kan oefenen met die gerichte aandacht. Dit keer zal ik rijden èn trakteren wanneer we richting Oisterwijkse Bossen en Vennen gaan.