Met de intrede van de herfst van dit jaar, begon ook mijn zoektocht naar de klapekster weer. Ik merkte al snel op sociale media dat deze prachtige vogel weer gearriveerd was in Nederland. Sindsdien probeer ik meerdere keren per week over de Regte Heide te lopen en dan vooral in dat gedeelte waar de klapekster jaarlijks veel te zien is. Op 7 november liep ik ook in de richting van waar hij al jaren zijn territorium heeft: Met mijn camera nog in mijn rugzak loop ik richting de grafheuvels. Het is nog vroeg in de ochtend, de zon komt net boven de bomen uit. Midden op de heide, voorbij de bordjes 'rustgebied voor vogels, niet betreden' zitten twee jonge dames onder een boom. Ik hoor ze op flinke afstand praten en lachen. Waarschijnlijk hebben ze daar genoten van de zonsopkomst. Je moet iets in deze saaie tijden. Wanneer ik verder loop en bij een T splitsing links af sla richting de grafheuvels, staan de dames op en lopen dwars over de heide verder te keuvelen. Terwijl ik mij loop af te vragen waarom ze niet richting het pad komen om daar verder te lopen, hoor ik een luidruchtig gekrijs van koolmezen. Het lawaai komt uit een van de grote eikenbomen langs het pad. Ruzie in de koolmezenfamilie waarschijnlijk. Omdat het geruzie aan blijft houden, besluit ik dit toch wat dichterbij te gaan bekijken. Ik sta zo'n 2 meter van de boomstam af en speur in de boomkruin om te zien waar al die reuring vandaan komt. Op dat moment komt er een koolmees loodrecht uit de lucht naar beneden gevallen. Stomverbaasd kijk ik nog even snel naar boven en zie de klapekster weg vliegen. Meteen baal ik er van dat ik het weer eens heb gepresteerd om mijn camera in mijn tas te laten zitten. Hardleers ben ik! De koolmees blijkt nog te leven, alleen is er duidelijk iets niet goed met zijn vleugel. Hij probeert op te vliegen, maar slaagt daar niet in. Zijn familieleden komen om de beurt onder luid gekwetter kijken. De gewonde koolmees hupt richting een dikke, L-vormige tak die op de grond ligt en kruipt in de hoek van die tak in een soort van holletje, misschien gemaakt van muizen. Hij is duidelijk van plan zichzelf in veiligheid te brengen. Andere koolmezen komen ook hier 1 voor 1 even kijken met luid gekwetter. Ik besluit door te lopen en de koolmezen met rust te laten. Dat lijkt mij beter. Nog onder de indruk van de hele gebeurtenis loop ik verder de hei op, nu met camera in de hand. De klapekster zie ik niet meer.
In de dagen en weken hierna loop ik vaak over de heide en elke keer weer zie ik in de verte de klapekster. Steevast te ver weg en dus buiten bereik van mijn Tamron 600mm. De eerste twee foto's zijn om jullie een indruk te geven van die afstand. Na twee weken weet ik ongeveer waar hij (of zij) zich het liefst op houdt. Ik ben al een plannetje aan het maken om op een ochtend zonder hond maar met statief en krukje onder een van de bomen midden op de hei te gaan zitten posten. Zo graag wil ik deze rover een keer van dichtbij op de foto hebben.
Inmiddels is het 20 november. Het is net middag. Samen met Nick en Bolt maak ik wederom een wandeling over de Regte Heide. Even samen het weekend inluiden met wat beweging. We lopen het hondenlosloopgebied uit en gaan weer richting klapekster territorium. Natuurlijk heb ik mijn camera nog in mijn rugzak. Ik vertel Nick waar ik de klapekster het vaakst zie, wat verderop, voorbij de bocht. Op dat moment komt er recht boven ons iets aanvliegen en landt in de dichtstbijzijnde, kale berkenboom. De klapekster! Wat een geluk! Ik heb nog nooit zo snel mijn camera uit mijn tas gepakt. Tijd om op de instellingen te letten, heb ik nu niet. Gelukkig staat hij op autofocus. Nu maar duimen dat de instellingen goed zijn. Ik kan precies 3 foto's schieten voor hij weer verder vliegt. In de verte zien we hem landen in een boompje en vandaar uit duikt hij af en toe naar de grond voor een lekker hapje. Snel check ik op mijn display of de foto een beetje scherp is. Het was behoorlijk tegen het licht in genomen, maar het resultaat lijkt best redelijk. Thuis zie ik pas hoe behoorlijk scherp de foto is. Het kan zeker beter. Vooral wanneer je iets beter voor bereid op pad gaat. Met de camera al in je handen en met de juiste instellingen. Maar ja, hardleers he...
