Hitsige reebok

Het is vrijdagochtend 6.00u. De wekker is 10 minuten geleden al gegaan maar ik kan er maar moeilijk uit komen. De hele week doen Jayden en ik al verwoede pogingen om vroeg op te staan om de zonsopkomst op de heide te gaan fotograferen. Elke ochtend appen we elkaar of we denken dat het de moeite waard is, kijken we beiden uit ons eigen badkamerraam vanuit hetzelfde Goirle. Elke keer doken we ons bed weer in, nadat we de bewolking buiten hadden aanschouwt. Deze ochtend is er geen bewolking. Zo helder is het de hele week nog niet geweest. De maan en de sterren schijnen fel. De weer app van Jayden en mijn buienradar geven geen mist aan. Jayden heeft deze ochtend maar weinig tijd en besluit dat hij het ook deze ochtend daardoor niet de moeite vindt en appt dat hij terug zijn bed in duikt. Omdat de nacht best fris is geweest en er geen wind staat, acht ik de kans op mist best groot en besluit om toch te gaan.

Om 6.30u stap ik bij het Riels Hoefke met Bolt uit de auto. Ik ben niet de enige. Tegelijk met mij strikt een echtpaar de wandelschoenen en gaat na een vriendelijk goedemorgen op pad. Ik besluit om meteen richting de grafheuvels te lopen. Onderweg zag ik de mist al als een sluier boven de weilanden hangen. Dus hier moet dat dan nog sterker het geval zijn. Het is behoorlijk fris dus ik stap even flink door om het warm te krijgen. Met een rugzak van 5 a 6 kilo op de rug is dat een 'piece of cake'. Bij het bereiken van de grafheuvels zie ik meteen dat mijn doorzettingsvermogen van een half uur geleden wordt beloond. Er hangt overal een dikke laag mist. Met mijn telefoon maak ik alvast wat foto's waarna ik verder loop over het pad voorbij de grafheuvels. Wat verderop, in de bocht van het pad dat geflankeerd wordt door een paar fotogenieke boompjes, ontwaar ik in de mist een gestalte. Ik heb geen bril op en zie het dus niet zo heel goed. Wanneer ik dichterbij kom, zie ik dat de gestalte een mens is, bewapend met een statief en camera. Hij komt mijn kant op gelopen, zegt mij gedag en begint luid en vluchtig te vertellen dat hij niet goed weet waar hij moet gaan staan om zo direct de zonsopkomst goed te kunnen fotograferen. Na mijn tip waar precies de zon zal op komen, beent hij weg, richting de dichtstbijzijnde grafheuvel om daar zijn statief een nieuwe plek te geven. Ik blijf waar ik ben en wacht tot ik de rode zon boven de bomen uit zie komen. Ik probeer te genieten van dit mooie moment maar ik wil ook al het moois vast leggen met mijn Huawei, mijn telelens èn met mijn macrolens. Hierna stop ik even met fotograferen en geniet van de stilte. Na enkele seconden wordt deze stilte verbroken door dezelfde fotograaf van net. Stuntelig komt hij mij voorbij gerend met het statief met camera er op in zijn handen. Zijn rugzak hangt zo los op zijn rug dat deze alle kanten op schud. Het geheel ziet er motorisch nogal wat onhandig uit waardoor er meteen een verhaaltje in me op borrelt en ik moet glimlachen. Ik kan natuurlijk niet schrijven over een motorisch onhandige fotograaf op de Regte Heide. Stel dat hij het zelf leest. Daarbij: hoe zie ik er zelf uit wanneer ik met statief en camera erop in mijn handen met deze rugzak ga rennen?

Ik hervat mijn wandeling en ga verder richting vogelkijkhut Tapsmoer. Op mijn route kom ik langs de schapen die grazen in hun tijdelijke weiland hier op de hei. Achter de schapen hangt de mist. De zon is inmiddels niet meer rood maar al wat feller licht geel. De lucht rond de zon is behoorlijk oranje. Wolken zijn deze ochtend echt nergens te bekennen. Het uitzicht bezorgd me kippenvel. Dit is genieten met een hele grote G. Wat verderop bij een bankje langs het pad stop ik even. Ik kan het niet laten om de foto's op mijn Huawei te verzenden naar Jayden die meteen reageert. Het is op zo'n moment voor de thuisblijver een kwestie van balen of meegenieten.

De zon staat inmiddels al wat hoger aan de hemel, maar de mist blijft lang hangen. Wat een heerlijke sfeer! De hele heide is bedekt met spinnenwebben met dauwdruppels. In sommige webben hangt een mooi kruisspinnetje wat bijna doorzichtig lijkt door de opkomende ochtendzon. Alle hei, al het gras, alle bramenstruiken, alles maar dan ook alles is bedekt met dauw dat glinstert in de zon. Bij het bos aangekomen maakt mijn hart wederom een sprongetje bij het zien van de zonneharpen die zon en mist veroorzaken.

Op mijn weg terug zoek ik vooral nog naar de grauwe klauwieren maar vind deze helaas niet. Wel zie ik in de verte nog twee reeën rennen over de heide. Wanneer ik door mijn verrekijker bekijk wat zich daar afspeelt, zie ik meteen dat ze rondjes rennen. Achter elkaar aan. Uiteraard blijkt de achterste ree een zeer hitsige reebok en is de voortvluchtige een reegeit die duidelijk geen zin heeft in deze bok. Ik zie de dame hijgend voorop rennen, soms met grote sprongen. Het is een passende afsluiter van deze geweldige ochtend.

Het zijn nogal wat foto's dit keer, kiezen was echt te moeilijk. Vertel jij mij jouw favoriete foto en probeer je mijn favoriet te raden?