Sinds een paar jaar vraag ik mezelf elke zomer weer af waarom ik in hemelsnaam nog naar het warme zuiden wil. Ik kan namelijk niet meer tegen de hitte. Althans, mijn gezicht kan er niet meer tegen. Op Sardinië in 2017 kwam ik er achter. Midden in de nacht zat ik buiten voor de tent, mezelf koelte toe te wuiven met een denksport of krant. Slapen lukte gewoonweg niet. In de zomervakanties die volgden heb ik zo nu en dan gewuifd tot ik spierpijn in mijn armen kreeg. In 2019 kocht ik na lang aandringen van dochterlief eindelijk een goede waaier. Een Spaanse, dus moest dat zeker goed komen.
Zo'n echte waaier geeft meer koelte met minder moeite. Al wapperend, wuivend en waaiend kom ik hiermee ook dit jaar in stijl de Mediterrane zomerdagen door. Wanneer mijn gezicht de koelte voelt, stopt het even met het produceren van zweetdruppels. Even. Stoppen met wapperen, is starten met zweten.
Vandaag hebben we het plan om richting de stad Pula te gaan. Winkeltjes kijken met de puber, cultuur snuiven voor ons in het oude amfitheater van de stad. Daarna een heerlijk hapje eten ergens op een terras. Ik ben gedouched, omgekleed en klaar om te gaan. Een briesje en een plek in de schaduw naast de vouwwagen, zorgen ervoor dat ik het even niet warm heb. Nog even naar de wc lopen voordat we in de auto stappen. Op een van de campingplaatsen richting wc gebouw, zie ik voor mijn neus een vogel verschrikt opvliegen. Zwart wit in de staart, zwart wit in zijn vleugels en een kuif op zijn hoofd. Aan de andere kant van het pad zie ik hem landen: een hop! Wat een gave waarneming. Op mijn Adidas badslippers trek ik een soort van sprintje terug richting vouwwagen. Hop, hop, hop, Miranda in galop. Mijn camera ligt goed verstopt onder het bed, dus dat moet eerst omhoog geklapt. Camera uit de tas en zo snel als ik kan terug lopen. Nick is reuze nieuwsgierig en loopt mee. Ik heb geluk. Hij zit er nog. Ik kan behoorlijk dichtbij komen, want hij lijkt zich niet aan mij te storen. Ik ben op de grond gaan zitten. De meestal zo schuwe hop foerageert rustig verder. Een enkele keer kijkt hij op wanneer er meerdere mensen tegelijk langs lopen. Na behoorlijk wat foto's te hebben gemaakt, ben ik tevreden. Ik zweet me alleen weer het apezuur. De druppetjes staan op mijn gezicht. Camera terug leggen en even wat opfrissen met koud water. Daarna snel de auto in. Met de airco op mijn gezicht gericht rijden we richting Pula. Daar kan geen Spaanse waaier tegenop.
コメント