Inspectie

Zoals altijd weet ik ook deze ochtend nog niet welke route ik ga lopen. Wel parkeer ik gewoontegetrouw aan de Nieuwkerksedijk mijn auto. Vanaf daar loop ik zo vroeg op de ochtend meestal de gele route met onderweg een stop in vogelkijkhut Tapsmoer. Deze ochtend besluit ik echter om rechtstreeks naar de tapuiten te lopen. Voor deze vogelsoort heb ik een zwak en ik heb ze dit jaar nog niet goed op de foto gekregen. De koekoek die ik hier gisteren zag zitten in de top van een berkenboom in de verte, tijdens mijn wandeling met Carla, zit nog steeds (of al weer) flink te roepen.

Bij het weiland aangekomen zie ik overal tapuiten. Links van mij in het weiland zie ik er een aantal. Eén koppeltje heeft duidelijk een konijnenhol geclaimd dat tegen de rechter rij palen met prikkeldraad aanligt. Aan de andere kant van het pad, op de heide, zie ik in de verte wel 6 koppeltjes tapuiten. In het glooiende heidelandschap vertonen vooral de heren tapuiten hier zeer territoriaal gedrag. Zelfs de witte kwikstaarten en roodborsttapuitjes moeten het ontgelden wanneer ze in de buurt durven te komen van een van de tapuiten. Heel in de verte denk ik met de verrekijker iets te zien wat op baltsgedrag lijkt. Het lijkt of de 6 koppeltjes die ik kan ontwaren ieder een eigen stekje bij een konijnenhol hebben geclaimd. Iedereen die in de buurt komt, wordt weggejaagd. Ik durf het eigenlijk niet hardop te zeggen, maar het lijkt er echt op dat de tapuiten dit jaar eindelijk weer eens een keer gaan broeden op deze plek. Duimen dus maar.

Eigenlijk wil ik hier graag even gaan zitten maar de grond is nog best nat en vochtig van gisteren. Dan ineens denk ik aan de stukjes yoga mat in mijn rugzak. Ik kreeg ze van dorpsgenote Tonny cadeau, tijdens het fotograferen van de bosanemonen. Ook nu komen ze weer van pas, ze voorkomen dat ik natte billen krijg. Ik zoek een plekje in de vroege ochtendzon, zo’n 5 meter van het pad af en ga zitten. Bolt weet meteen hoe laat het is en gaat naast mij in de zon liggen. Al na 5 minuten komt de tapuiten inspectie langs. Vanaf een door de schapen afgekloven graspol word ik van top tot teen bekeken. De graspol ligt eigenlijk nèt achter een graspol die niet is afgekloven door de schapen. Hierdoor lijkt de foto van de tapuit wazig. De zon schijnt nog niet fel op dit tijdstip, maar ik kijk vanaf dit standpunt wel recht tegen de zon in. Na een vleeskeuring van 5 minuten vanaf de graspol, vliegt de tapuit weg, richting zijn stulpje en partner vermoed ik.

Geduldig blijf ik zitten in de zon. Genietend van alle vogelgeluiden om mij heen vliegt de tijd voorbij. Overal hoor ik de koekoeken druk in de weer, zwartkoppen zingen naar elkaar, boompiepers stijgen al zingend op en in de buurt woont ook een geelgors. Vanaf mijn stekkie kan ik ook het weiland links van mij en de paaltjes met prikkeldraad in dat weiland overzien. Vanaf die dichtstbijzijnde paaltjes word ik ook door de tapuiten van die zijde goed in de gaten gehouden. Na zo’n 20 minuten komt meneer de inspecteur even checken of ik er nog zit, vanaf dezelfde graspol. Hierna vliegt hij de dichtstbijzijnde boom in om de boel van bovenaf ook nog eens goed te checken. Blijkbaar word ik goedgekeurd, want hierna landt hij recht naast mij op het zandpad en begint op zijn gemak te zoeken naar groene rupsjes. Wel een uur blijf ik zo zitten en ik krijg op die manier de kans om allerlei tapuiten uitgebreid te fotograferen. Op de kiek gaan wel alleen de heren. De dames hangen alleen rond bij de konijnenholen.

Vier jaar geleden heb ik op deze plek ook eens lang gezeten. Ik ben er van overtuigd dat ze dat jaar (2018) gebroed hebben. Ik heb foto’s van september dat jaar met jonge tapuiten erop. Deze ochtend hoor ik de tapuiten voor het eerst ook geluid produceren. Het is een heel zacht, metalig geluidje wat ze produceren als roep. Hun zang hoor ik deze ochtend nog niet. Terwijl ik in de zon de tapuiten zit te observeren, komen er maar twee keer mensen voorbij. Beide keren wordt mij gevraagd welke vogel de reden is dat ik hier zo zit. De eerste heer, een hardloper, maakt van mijn aanbod gebruik om even door mijn verrekijker de tapuiten te bekijken. Het duo dat daarna langskomt, ontmoet ik eigenlijk iedere vroege ochtend die ik op de hei door breng. Zij met blonde haren, hij altijd met zijn hoed op, meerdere keren per week wandelen zij, net als ik, door dit heerlijke gebied. Nadat ik ook nog een geelgors dame voor de lens krijg en een zanglijster met haar snavel vol rupsen, vind ik het voor even genoeg. Tijd om weer in beweging te komen. Eens kijken of ik de koekoeken kan vinden. Ondertussen duim ik dat de tapuiten gaan broeden. Duim jij met mij mee?