top of page

Jakobsladders

Miranda Rijnen

Het is dinsdagochtend 6.00u. Na een lange periode van droogte heeft het gisteren en vannacht eindelijk weer geregend. Met deze warme dagen is dat een goede voorbode voor mist in de ochtend. Natuurlijk ga ik dus naar de Regte Heide. Om 6.30u laat ik mij met Bolt afzetten op de Nieuwkerksedijk door Nick. Hij sporten, ik wandelen en fotograferen. Bolt is ook blij, want zo zijn we voor de warmte weer thuis. Om 9.00u heb ik met een vriendin afgesproken in de Moer. Zodra ik de hei op loop en de dikke laag mist zie die hier in de natuur hangt, besef ik dat ik te weinig tijd ga hebben en nèt of net niet op tijd thuis zal zijn.

Ik lijk de enige te zijn die deze mooie dag voorspeld heeft want ik zie helemaal niemand. Buiten het verkeer in de verte hoor ik alleen de geluiden van de natuur. Vanaf het zandpad parallel aan het rolstoelpad loop ik richting de grafheuvels om daar te wachten op de opkomende zon. Onderweg zie ik veel sporen van reeën en vermoedelijk ook van een vos. Op dit tijdstip heeft op de natgeregende zandpaden nog duidelijk helemaal niemand gelopen. Hierdoor voel ik mij als een blij kind dat in de sneeuw op die stukken wil lopen waar nog geen voetsporen door anderen zijn gemaakt. Terwijl ik bij de grafheuvels wacht op de opkomende zon hoor ik de zwaluwen ontwaken en kwetterend boven mijn hoofd op zoek gaan naar hun ontbijt. In de verte hoor ik de onmiskenbare roep van een zwarte specht. Langzaam ontwaakt ook de natuur. Tijdens de hele wandeling blijf ik tevergeefs om mij heen kijken en de heide afturen in de hoop een vos of ree te zien.

Na een minuut of 10 wachten, komt de zon boven de laaghangende bewolking uit en zorgt meteen voor een kleurverandering. De hele wereld krijgt een lichtgele, bijna gouden gloed. De zonnestralen en mist vormen samen de perfecte ingrediënten voor mijn favoriete natuurrecept: zonneharpen. Bij bijna elke boom sta ik stil om deze stralen vast te leggen. Bundels zonlicht priemen door de bomen heen. Deze zonnestralen worden ook wel jakobsladders genoemd. Op internet lees ik dat die term verwijst naar de Bijbel waarin Jakob in een droom een ladder zag die tot in de hemel reikte. Engelen gebruikten deze trap van zonlicht om af te dalen en omhoog te klimmen. De meeste kans op een jakobsladder ontstaat wanneer waterdamp of stofdeeltjes het zonlicht verstrooien.

Mijn route loopt van ladder naar ladder, langzaam richting het losloopgebied voor honden. Pas daar kom ik de eerste fietsers en wandelaars tegen. Het is ook daar dat ik besef dat ik stevig de pas erin moet zetten om nog op tijd thuis te zijn. Dat lukt ternauwernood. Snel kleed ik mij om, geef Bolt voldoende water en stap in de auto voor een volgende wandeling in de Moer. Wat een heerlijk begin van mijn vrije dag!



15 views0 comments

Recent Posts

See All

Speulderbos

Comments


© 2019 by Miranda Rijnen. Proudly created with Wix.com

bottom of page