Samen met dorpsgenote Tonny loop ik door het Wandelbos. We zijn hier natuurlijk met een doel: het fotograferen van de Siberische grondeekhoorns die hier leven. Mensen die mij al lang volgen of uit de omgeving Tilburg komen, kennen het verhaal van deze exoot al lang want ze waren eerder onderwerp van gesprek.
Het zijn dieren met een bijzonder verhaal. In 1973, mijn geboortejaar, sluit het Tilburgs Natuur Dierenpark de poorten. Wanneer bij die sluiting een kist van een wagen valt en open schiet, kiest de hele inhoud meteen het hazenpad, rechtstreeks het bos in. Althans, dit is het verhaal dat rondgaat. Sindsdien heeft Tilburg er in ieder geval een nieuwe eekhoornsoort bij.
Dit gaat al ruim veertig jaar prima. Het aantal blijft ongeveer gelijk en de dieren zitten, na zich de eerste jaren wat te hebben verspreid, ongeveer nog op dezelfde plek als in de beginjaren. Bij heel wat fotografen is deze soort inmiddels ook bekend. Menig hobby fotograaf is al naar Tilburg afgereisd om de grondeekhoorns te fotograferen.
We vinden de schattige exootjes niet meteen. We struinen wat door de bossen en over de paden. We zitten een tijdlang op een bankje hopend dat de actievelingen uit zichzelf naar ons toekomen. We moeten er dus een klein beetje moeite voor doen. Toch vinden we na een 30 klets- en wandelminuutjes een plekje waar zich maar liefst 4 Knabbels en Babbels ophouden. Ze lijken ieder hun eigen uitkijkposten te hebben op een stapel dode takken en stammen. Komt een ander in de buurt, volgt er een spel van wegjagen en achter elkaar aanzitten. Eenmaal terug op de uitkijkpost, volgt iedere keer een ritueel van jeuk, krabben, jeuk, krabben, uitrekken, rondkijken, weer jeuk, weer krabben, indringer verjagen, terug naar de post en weer krabben want weer jeuk. Ik kan er uren naar kijken en zittend op de bosgrond houden we dat best even vol. Tot het tijdstip dat onze maagjes gaan rammelen. Tijd om terug naar Goirle te rijden.
