Vanaf maart hoor ik ze elk jaar op de Regte Heide in Goirle. Elke dag zie en hoor je er dan meer. Vanaf verschillende uitkijkposten herhalen ze hun bekende riedeltje. Vooral herkenbaar is hun roep, welke door op de website van de vogelbescherming word vergeleken met twee kiezeltjes die tegen elkaar aan worden getikt. In het Engels wordt hij daarom Stone chat genoemd. Luister maar eens: https://www.youtube.com/watch?v=pRQNaL6eZEk Het is een van de vogelgeluiden waarbij ik nooit twijfel aan de maker ervan.
Vanaf een uitkijkpost in het territorium wordt het grootste deel van het uit insecten en ander klein gedierte bestaande voedsel opgespoord. De mannetjes zijn goed herkenbaar met zwarte kop, witte halszijden en hun feloranje borst. De vrouwtjes hebben naast die oranje borst bruin gestreepte bovendelen en twee witte vlekken op de bovenvleugel. De vogel zit vaak op de top van heidestruiken. Kom je dichterbij, dan zoekt hij een uitkijkpostje verderop. Gewoon om je te plagen. Wel een standaard grapje wat ze altijd met je uithalen. Je hebt de vogel in beeld, loopt langzaam dichterbij. Net wanneer je hebt scherp gesteld en wil knippen, vliegt hij of zij op naar een ander struikje.
Soms gunnen ze je het. Dan blijven ze wat langer zitten en kun je ze uitgebreid fotograferen. Gisteren speelde een mannetje het alom bekende spelletje met me. Tot drie keer toe vloog hij naar een ander uitkijkpostje. Daar liet hij het eindelijk toe om gefotografeerd te worden. Gelukkig maar, want hij had een heel fotogeniek plekje uitgekozen.