Ik schrik wanneer ik zie dat het al bijna een maand geleden is dat ik hier een verhaaltje plaatste. Daarmee vliegt niet alleen de tijd voorbij, ook het leven gaat veel te snel. Hoe voorkom ik nu eigenlijk dat het leven aan mij voorbij vliegt? Men zegt dat je van elke minuut met volle teugen moet genieten maar hoe doe je dat nu eigenlijk?
Dat het leven zo snel gaat, brengt me soms even van mijn voetstuk. Het ene moment ben ik nog aan het studeren, het andere moment ben ik ineens 25 jaar in dienst bij mijn werkgever. Onze dochter gaat van baby naar een mooie dame in spé die slaagt voor haar havo diploma en rijlessen neemt.
Ik heb een heerlijk leven, vind ik zelf. Ik werk maar 16 uur en word in mijn omgeving wel eens gekscherend een paradijsvogel genoemd. Maar toch, de snelheid waarmee het leven voorbij raast, zet me wel eens aan het denken. Sinds Corona wat meer op de achtergrond is, lopen onze weekenden weer vol. Veel leuke dingen, daar niet van. Zo was er een weekendje Antwerpen met dochterlief en een weekend Frankfurt voor het concert van mijn favoriete band Coldplay en nu is het nog maar een paar weken voor onze zomervakantie al weer voor de deur staat. Weken waarin je nog wil afspreken met vrienden dus ook die weekenden lopen vol.
Dus meer genieten in het moment, van al die zaken die zo leuk zijn. Hoe doe ik dat dan? Door mezelf meer te richten op de kleine details. Leef met meer aandacht – dan verstrijkt de tijd langzamer. Je leven zit vol met kleine, fijne details die je makkelijk over het hoofd ziet. Deze focus op de goede dingen in het leven helpt je ‘uit je hoofd’ te stappen en contact te maken met het hier en nu.
Als iets mij daarbij helpt, dan is het wel fotograferen in de natuur. Wat een heerlijke bezigheid. Wanneer ik daarmee bezig ben, vergeet ik de tijd en heb ik alleen nog maar aandacht voor alles om mij heen. Beleving van het moment: alle geluiden van de natuur, de geuren. Vorige week was ik weer eens vroeg op de Regte Heide. De mist hing nog op de hei. De schaapkudde liep te grazen rondom de grafheuvels. De zon veranderde alles in een goudgele gloed. En even, heel even stond de herderin op een grafheuvel om zien waar een gedeelte van haar kudde heen ging en zo haar hond een commando te kunnen geven. Dat leverde een geweldig mooi plaatje op. (Helaas gemaakt met mijn telefoon omdat mijn Nikon met kleine lens ter reparatie weg was.) Daar was ik even helemaal in het moment. Niet bij gisteren, niet bij morgen maar in het hier en nu.
De reebok die ik later recht voor de kijkhut zag, bleef overigens ook goed in het hier en nu. Als een standbeeld bleef hij stokstijf staan op een meter of 25 voor de hut zodra ik het eerste luik van de hut opende. Van angst durfde hij zich niet te verroeren. Voor mij een prachtige kans om wat foto's van hem te schieten.
Op de terugweg ging ik nog even langs het koppeltje klauwieren dat aan de andere kant zit. Ze zaten wat ver weg. Toch heb ik daar zo'n 20 minuten op mijn gemak staan kijken naar het hele gezin klauwier, de geelgors en de roodborsttapuiten. Al met al een heerlijke ochtend. genoten van het moment, van het hier en nu.
Thuis was dat snel weer over. Over tot de orde van de dag. Een hond met diarree, een strijk die al een dag op mij ligt te wachten, boodschappen doen. Vanavond nog maar eens oefenen met dat in het moment leven. Oefen jij thuis met mij mee? Dat houdt vooral in dat je af en toe niet denkt. Dat je even niet één bent met je gedachten maar dat je gewoon bent. Dat lijkt moeilijk, maar dat hoeft het niet te zijn. Richt je aandacht op je ademhaling, op je lichaam, op de ruimte waarin je je bevindt. Hoe vaker je dat doet, des te beter je erin wordt. En hoe beter je erin wordt, des te minder snel de tijd voorbij lijkt te vliegen en je meer kunt genieten van het moment en de kleine details.