Al een week of twee zijn heel wat Regte Heide Liefhebbers in de ban van de blauwe kiekendieven. Richting Riel en Alphen werd vanaf de herfst al met enige regelmaat een mannelijke blauwe kiekendief gespot en vast gelegd. Zeker weten dat dit bij velen stiekem zorgde voor hoop. Hoop op een dame blauwe kiekendief, op een nest en jongen zodat de kans aanwezig is dat deze prachtige soort in dit gebied een vaste gast wordt. Op de site van de vogelbescherming lees ik dat de soort mogelijk ook overwintert in Nederland. Deze man moet dit seizoen besloten hebben dat de Regte Heide een prima winterplek is. Op dezelfde site is te lezen dat de terugreis van de trek van de blauwe kiekendief loopt van maart tot midden mei.
Afgelopen weken werd dan eindelijk ineens ook een dame blauwe kiek vastgelegd. Met veel geduld en een dosis geluk kon je haar wellicht zien jagen vanuit vogelkijkhut Tapsmoer. Uiteraard liet ik mij dat geen twee keer zeggen.
Afgelopen week trotseerde ik meerdere malen apriliaanse, winterse buien om bij de hut te komen. Daar aangekomen was het wachten, wachten en wachten. Soms wachtte ik in het gezelschap van een andere hoopvolle 'regte heide liefhebber'.
Deze ochtend begin ik aan poging drie. Buienradar voorspelt wederom winterse buien. Rond half 9 rijd ik de over de Nieuwkerksedijk in de richting van de parkeerplaats bij de golfbaan. Vandaag gok ik op de juistheid van buienradar om nèt voor een kleinere, winterse bui in de vogelkijkhut te zijn. Daar heb ik dan precies een uur om te wachten op de kiekendief èn om tegelijkertijd te schuilen voor de grotere sneeuwbui.
Mijn geluk begint al met de kleinere sneeuwbui, want die komt niet. Er valt niets uit de lucht. De zon schijnt over het Riels Laag wanneer ik de hut in kom. Aan de andere kant van het water zie ik een sprong van 6 reeën grazen. Een koppel fazanten foerageert in het weiland aan mijn kant van het water. Dit lijkt mij al een goed begin. Even krijg ik gezelschap van een voor mij bekende mede liefhebber van de Regte Heide. We praten wat over de reeën - helaas loopt er een manke ree tussen - en spreken onze irritaties uit over de vele loslopende honden in het gebied.
Pas wanneer ik weer alleen ben in de vogelkijkhut en ik de sneeuwbui, vermomd als donkere lucht, zie naderen duikt ineens mevrouw kiekendief op uit het niets.
Mevrouw jaagt voor mijn ogen op de voor haar soort bekende wijze: flappend, glijdend, af en toe draaiend of kort biddend. Zo'n drie keer duikt ze na het bidden in het hogere gras in een poging wat lekkers te vangen voor haar ontbijt. Of zal het al een tussendoortje zijn?
De blauwe kiekendief leeft van kleine zoogdieren (vooral woelmuizen, ook jonge konijnen), maar ook van zangvogels en jongen van grotere vogels (steltlopers, hoenders). Af en toe vliegt ze wat verderop aan de overkant om daar haar geluk te beproeven maar tot drie keer toe komt ze toch weer langzaam mijn kant op. Zo heb ik alle tijd en meerdere pogingen om goed scherp te stellen en mooie actiebeelden te schieten.
Wanneer het steeds harder begint te sneeuwen, verdwijnt ook de kiekendief dame uit het zicht. De wind trekt aan, het wordt flink koud in de hut. Mijn vingers lijken bevroren. De sneeuwvlokken waaien via de luiken naar binnen. Aan de overkant grazen nog steeds de 6 reeën. Zij trekken zich niets aan van het veranderlijke weer. Kleumend van de kou door het stil staan wacht ik tot de sneeuwbui overtrekt. Genoeg tijd om na te denken.
Het leven is als fotograferen: richt je op wat belangrijk is. Leg de mooie momenten vast en geniet van de herinneringen. Het mooie van herinneringen is dat niemand ze meer af kan nemen. Ze blijven voor altijd in je hart.
Dat is nodig ook want helaas is het leven ook zoals het weer vandaag: barre winterse buien met sneeuw en hagel en perioden van heerlijke zonneschijn wisselen elkaar af.
Dit bijzondere begin van de dag geeft mij in ieder geval energie om vandaag de mensen om mij heen te kunnen steunen die dat nodig hebben. 🥰
💕
