Afgelopen dagen stonden in het teken van onze luxeproblemen. Terwijl vluchtelingen in de problemen kwamen in bootjes op zee, ondernemers in onder andere de horeca worstelen met hun financiële inkomen, de bewoners van La Palma hun huizen kwijt zijn door de vulkaan en overal mensen vechten tegen eenzaamheid in deze tijden van Corona, vechten tegen enge ziektes en anderen hun naasten moeten missen, waren wij aan het wikken en wegen of we nu wel of niet richting Oostenrijk zouden gaan. Oostenrijk voerde afgelopen week plotseling strengere inreisbeperkingen in welke op zaterdag 25 december in zouden gaan. Zonder booster en negatieve PCR test kwam je er niet meer in. Zoals zoveel Nederlanders, stonden ook wij al bijna start klaar. Er werd twee avonden druk overlegd. Boeken we om naar Frankrijk, boeken we een huisje in de heuvels van Zuid Limburg of blijven we thuis? Pas op donderdag besluiten we definitief de gok te wagen om te gaan. Het volgende luxeprobleem is het inpakken van de auto. Wat kan er wel mee en wat niet? Wanneer we beseffen hoe erg het eigenlijk is dat we ons over dit soort dingen druk moeten maken, schamen we ons bijna. We beseffen ons maar al te goed dat er mensen zijn die het zwaarder hebben, moeilijk hebben. Mensen die vechten voor hun bestaan of hun gezondheid. We zijn gezond, we zijn bij elkaar. Mijn ouders zijn gezond, onze vrienden en naasten zijn gezond. Al dagen roep ik dat het een luxeprobleem is. Ondanks dat ik dit steeds roep en ik uitspreek dat we dankbaar moeten zijn met al onze zegeningen, was er dat gevoel van somberheid en balen toen de Oostenrijkse regering met deze inreisbeperkingen kwam. Al de hele week probeer ik dat gevoel te verdrijven. Elke dag spreek ik als een mantra uit dat het niet uitmaakt waar ik de kerst door breng, als dit maar is samen met de mensen die ik liefheb en in goede gezondheid. Ik voel mij er beter door, het gevoel wordt veel minder zwaar. Ik berust maar gewoon in de uitkomst van wat er komen gaat.
Wij hadden het geluk dat we op vrijdag al konden vertrekken. Zo zijn we voor het ingaan van deze regel het land nog binnen gekomen. Onze reisgenoten konden echter pas zaterdag vertrekken. In Oostenrijk aangekomen wordt het volgende luxeprobleem in onze schoot geworpen. We beseffen pas na de lunch dat kerstavond hier ontzettend belangrijk is en dat wellicht de supermarkten niet meer open zijn. We bezoeken alle supermarkten in Leogang en Saalfelden maar geen van de supermarkten is open. Zelfs alle restaurants lijken gesloten. 20 auto minuten verderop ligt Zell am Zee, daar lijken nog wat restaurants open te zijn. Na wat te drinken te hebben gehaald bij een hele kleine, Turkse supermarkt, de enige in heel de omgeving die nog open is, bestellen we snel wat te eten in het enige eet tentje wat open lijkt te zijn. Wanneer we weer in het appartement zijn en met 3en nog een film willen gaan kijken, worden we gebeld door onze reisgenoten. 1 van hen heeft een positieve test uitslag van de PCR test ontvangen. Een totaal onverwachte wending, zeker na een week bijna nergens te zijn geweest als thuis. Voor hen wacht nu dus een kerst in Brabant en het weer uitpakken van de auto. Wat moet dat ontzettend balen zijn. We hebben met hen te doen. Waar wij al de hele dag in de zenuwen zaten of ze morgen het land wel binnen zouden komen, hadden ook wij dit totaal niet verwacht. Ook dit luxe probleem moeten we even verwerken. Zowel wij als zij nemen er maar een borrel op. Zij gaan er in Nederland het beste van maken. Wij gaan hier proberen te genieten in een veel te groot en ruim appartement.
De volgende ochtend dient al meteen een ander luxeprobleem zich aan. Na het ontbijt zien we flinke mist in de bergen en in het dal hangen. Er is letterlijk geen uitzicht. In deze omstandigheden is skiën in een onbekend gebied niet tof. Een wandeling dan maar. Het is een heerlijke wandeling. De zon probeert door de mist heen te schijnen. In de bossen waar we lopen zorgt dat voor mooie taferelen. Wanneer we flink wat klimmen, komen er ook nog eens prachtige uitzichten tevoorschijn. De wolken blijken alleen in het dal te hangen en niet in de bergen bij de pistes. Daar is zelfs een waterig zonnetje te zien. We besluiten zo snel mogelijk terug te lopen en naar het appartement te gaan zodat we de middag nog op de pistes kunnen doorbrengen. Voor vandaag lijkt er duidelijk een einde te komen aan die ‘ellendige’ luxeproblemen. De hele middag genieten we van de pistes in de bergen en van de eerste Heise Shokolade mit schlagobers en gluhwein. Tijdens ons zelf bereide kerst diner (de M-Preis was vanmiddag gelukkig wel een paar uur open) proosten we op een mooie week en beseffen we nog eens hoe goed we het hebben.
