Vorige week was ik met wat dames uit Goirle op pad die ik nog nooit had gezien. Wanneer je een gezamenlijke passie hebt, is het ijs echter snel gebroken en samen gingen we dan ook fanatiek aan de slag met macrofotografie. In mijn geval iets te fanatiek. Tijdens een sessie rupsen fotograferen was ik zo eigenwijs om niet op mijn knieën te gaan zitten maar eens lekker krom te gaan staan. Ik voelde een kleine knak in mijn rug. Sinds mijn regelmatige bezoeken aan osteopaat Serge in Tilburg is dat gelukkig geen reden meer tot blinde paniek. Waar ik voordien na zo'n knak er dagen bijliep als een 100-jarige, heb ik nu de dag erop hooguit een lichte stijfheid in de rug, die ik er met gemak weer uit wandel.
Deze zondagochtend ben ik al om 5.00u met Jayden op de Regte Heide. We hopen op een mooie zonsopkomst maar ons eigenlijke doel is het vinden van de heideblauwtjes. Ook de rug van mijn medefotograaf van vandaag is op het moment niet om over naar huis te schrijven. Voor vandaag betekent dat bij het zien van al onze macro-onderwerpen dat we er voor op onze knieën moeten.
De zonsopkomst is redelijk mooi. Hier en daar hangt nog wat lichte mist, de lucht kleurt lichtjes roze-oranje en de zon komt op als een vuurrood gekleurde bal. Met onze telefoons maken we wat foto's maar dan gaan we toch echt op zoek naar de vlinders. We vinden ze niet meteen. Wel stuitten we op tientallen rupsen in de hei. Ze zijn behoorlijk harig. Hun dunne haartjes zijn nog bedekt met enorm kleine dauwdruppeltjes die in het ochtendlicht natuurlijk voor een mooie glinstering zorgen. Voor het eerst deze ochtend gaan we dus op onze knieën. Wat verderop vinden we de eerste heideblauwtjes. Wederom op onze knieën dus maar. Om de beurt fotograferen we de 1 à 2 centimeter grote vlindertjes. Ik zit op een taludje, net van het pad af, op een graspol om een van de heideblauwtjes vast te leggen. Wanneer ik op wil staan, verlies ik mijn evenwicht. Door mijn zware rugzak tuimel ik achterover. Ik weet mezelf nog om te rollen over mijn schouder en zijkant. Gelukkig kan ik ongedeerd overeind komen, proestend van het lachen. Heerlijk hoor, macrofotografie, maar is het eigenlijk wel goed voor je rug??
