Mijn grote wens voor afgelopen week was natuurlijk mist en zon in het Speulderbos. Alsof mijn gebeden werden gehoord, werd vrijdagavond code geel vanwege dichte mist voorspeld. Accu's opladen, SD kaartjes leeg maken, lenzen schoonpoetsen, statief klaar leggen. Bij het naar bed gaan zet ik de wekker op 7.00u. Tijdens het opstaan, twijfel ik wat. In de tuin van het huisje is geen mist te bekennen. Wel merk ik dat het een hele koude nacht is geweest. Dat wordt kleumen, want ik heb geen handschoenen van thuis meegenomen.
Om 7.30u fietsen we samen richting het Speulderbos, ik om te gaan fotograferen, Nick om te gaan mountainbiken. Wanneer we heen fietsen door het bos, zien we al verschillende mensen met camera's en statieven sjouwen op de paden. Ik besef dan al dat het wel eens druk kan gaan worden. Vlak bij Boshuis Drie zet ik mijn fiets goed op slot, vast aan een hek. Dan sta ik even besluiteloos rond te kijken. Ik ken hier totaal de weg niet. Wat is de mooiste plek? Waar loop ik heen? Ik maak meteen wat foto's in het begin van het bos, waar ook al drie andere dames staan te fotograferen. Drie in het gehucht Drie is wat mij betreft meteen al te veel. De dames staan niet op het pad maar midden in het bos en dus in de weg. Een stukje verder lopen dan maar. Het is best een eindje lopen naar het gedeelte van het bos waar de bomen echt dansen dus zet ik even flink de pas erin, heb ik meteen ook geen last meer van de kou.
Wanneer ik aankom op de plek die ik voor ogen heb, weet ik eerst niet wat ik zie. Naast de heerlijke mist die in de bossen hangt en de zon die er doorheen begint te komen, zie ik een enorm aantal fotografen. Verschillende groepjes staan op het pad, waarschijnlijk workshops. Er staan veel mensen in het bos zelf, van het pad af dus. Daar wil ik liever niet tussen staan, dus ik loop verder. Wat verderop is het echter veel minder mooi. Terug dan maar. Ik probeer wat verschillende plekjes en posities tussen alle andere liefhebbers in. In het midden van dit stuk bos staat een prachtig stuk stam met flink wat tondelzwammen aan zijn bast. De bovenkant van de boom is er ooit ruw afgerukt. Misschien tijdens een heftige storm? Toch lijkt het alsof de boomstam daar nog trots staat te staan tussen alle andere beuken. Ik zie een plekje vrij komen, recht voor de trotse stam. Daar wil ik staan. Vanaf hier kan ik de trotse stam een waardige plek in het midden van mijn foto geven. Inmiddels schijnt de zon haar stralen flink door het bos. Het is nu echt magisch mooi. Dit is precies zoals ik het bos in gedachten had en al op foto's van anderen had gezien. Mystiek, sprookjesachtig en spookachtig, feeëriek, magisch en indrukwekkend mooi. Ik ben helaas niet de enige die dat vindt. Meer en meer groepjes mensen komen aan lopen. Bijna alle mensen dragen speciale broeken, donkere kleding, broeken met enorme knielappen, als een soort werkbroeken of camouflageachtige kleding. Ik ben een van de weinigen met een doodnormale spijkerbroek en een groene jas. Na een tijdje ben ik zo verbaasd over de enorme drukte, dat ik er een filmpje van maak, wat ik op Instagram plaats. Wanneer er een groep ver het bos in loopt en in beeld gaat staan, ga ik mij irriteren aan de drukte. Een van de dames van het groepje speelt model in de foto's van de anderen uit het groepje. Ze gaat op haar handen staan, gooit herfstbladeren in de lucht, neemt allerlei poses aan. Dit is voor mij een teken om mij op die plek snel uit de voeten te maken. Ik zie wel waar de paden mij brengen.
Ik sla een keer links af, een keer rechts af. Wat verderop zie ik een groep sporters aankomen. Ze zijn met velen. Op een kruising van paden gaan ze in een kring oefeningen doen. Een van de dames heeft een rugzak met camera en statief bij en zet deze aan de kant. De kans is erg groot dat ze uit de buurt komen dus ik vraag haar of zij een mooie plek weet, weg van de drukte. Ze wijst in de richting van een pad waar in de verte de zon al op het pad schijnt. Ze zegt me dat het verderop prachtig zal zijn, met zonneharpen. Ik bedank haar en loop de aangewezen richting uit. Gelukkig heeft ze gelijk: rechts staan beuken waarvan de takken vol met herfstgekleurde bladeren over het pad heen hangen. Aan de andere kant van het pad staan majestueuze dennen. De zon maakt jabobsladders op het pad. Ik ben er stil van. In de verte komen wandelaars aanlopen. Perfecte figuranten voor mijn beelden dus ik zet snel mijn statief met camera neer en maak ook hier weer wat mooie foto's.
Al lopend, op goed geluk, vind ik zo steeds weer andere mooie plekken. Ik kan niet stoppen met fotograferen. Wanneer Nick belt dat hij terug is bij mijn fiets, besluit ik om er ook een eind aan te breien en terug te lopen naar mijn fiets. Onderweg kom ik nog op een mooi pad waar een dame staat te fotograferen met een kleurrijke outifit: een blauwe jas en oranje rugzak. Ik ga naast haar staan en maak dezelfde foto's van het pad met dennenbomen. We praten over welkome figuranten in onze beelden, zoals de fotograaf die net het pad voor ons afloopt. Uiteindelijk weet ik mij los te maken van de magische sfeer in dit prachtige bos en samen met Nick fiets ik terug naar het boshuisje, ook onderweg nog af en toe stoppend om foto's te maken van mooie taferelen. Bij de derde stop onderweg, besluit Nick, die het wel erg koud krijgt van al dat stil staan, vast door te fietsen. Ik stop nog een keer of 3 onderweg om foto's te maken voordat ik echt koers zet naar het huisje.
Zodra ik terug ben, zie ik op Instagram een bericht van een dame die ik al heel lang volg. Ze vertelt dat ze er ook was en dat ze waarschijnlijk in mijn buurt had gestaan. "Misschien heb je mij gezien, ik droeg een blauwe jas en een oranje rugzak?" We sturen elkaar over en weer wat foto's van het pad waar we samen stonden en lachen om de op elkaar lijkende foto's. Heel grappig dat we elkaar na al die jaren volgen nu per ongeluk en onbewust hebben ontmoet.
Het was een geweldige ochtend en de hele dag blijft een soort ontspannen geluksgevoel nog als een deken over mij heen hangen. De middag brengen we door in de zon, zitten in de achtertuin van het boshuis in gezelschap van alle vogels die af en aan vliegen. Wat een dag!
