Zaterdag 17.00u. Ik zit in de auto richting België. Om wat preciezer te zijn: ik ben onderweg naar Kalmthout. Via de website van Glenn Vermeersch heb ik een foto hut gereserveerd. Glenn is een slimme Belg. Hij verhuurt in totaal 10 fotohutten van waaruit je vogels kunt observeren en/of fotograferen. Elke foto hut heeft een specialiteit: vanuit hut 1 heb je bijvoorbeeld een grote kans op ijsvogels, er is een hut voor weidevogels en meerdere voor bosvogels. Glenn strijkt per hut zo tussen de €70 en €110 per dag op. Alle hutten zijn voor de komende 2 maanden volgeboekt, vooral de favoriete hutten. De hut van de steenuilen, die ik vanavond heb geboekt, is maar 2 maanden open. Hut 9 kun je alleen boeken met Glenn erbij. Ik weet het dames: klinkt leuk, maar het gaat dan toch echt om een workshop schuilhutfotografie.
Voor de heren onder ons: dat is inderdaad een interessant rekensommetje! Uiteraard moet Glenn daar wel wat voor doen. Het zal een dagtaak zijn aan onderhoud van de hutten, het bijhouden van de kalender met reserveringen, de website, de facebookpagina, de financiën, de ingestuurde foto's uitkiezen voor de maandelijkse fotowedstrijd. Toch kan ik mij vervelender baantjes voorstellen dan dit.
Dit is de derde keer dat ik een hut huur van Glenn. Hoog bovenaan mijn wensenlijstje stond een avondje in de foto hut bij de steenuilen. Vorig jaar was ik te laat en waren alle data in mei en juni al vol geboekt. Dit jaar was ik er wel zeer op tijd bij. Bijna leek Covid-19 voor deze avond roet in het eten te gooien. Ik had mijn reservering in overleg met Glenn al overgedragen naar mijn fotomaatje uit Poppel. Gelukkig was zij zo aardig om deze reservering afgelopen week weer terug te geven toen de regering van onze zuiderburen besloot de grenzen voor familieleden en het doen van boodschappen weer te openen en geen controles meer uit te voeren.
Glenn heeft ieder seizoen twee plekken voor het fotograferen van steenuilen. Eén ervan is maar twee maanden open. Juist op die plek laten de steenuilen zich dit jaar amper zien doordat ze geen legsel hebben. Omdat de plaatsen voor die hut wel al bezet waren, had Glenn een noodoplossing: 3 camouflagetentjes naast de andere hut. Koud, winderig en klein, maar een mondkapje hoeft nu in ieder geval niet. En: 100% zekerheid op de blauwborsten op deze setting.
Nog geen 5 minuten nadat ik mij heb geïnstalleerd, verschijnt er al een blauwborst ten tonele. Duidelijk is dat deze vogels op de meelwormen af komen die Glenn zojuist heeft verdeeld over de bakjes, die keurig uit het zicht hangen. Meteen na de blauwborst komt de eerste steenuil het toneel op. Net zo dol op de meelwormen als de blauwborst. Wat zijn het toch een prachtige roofvogeltjes. De omgeving wordt voortdurend afgespeurd door zijn koppie alle kanten op te draaien. Gebiologeerd en onder de indruk sla ik de steenuilen gade. Wat een fantastische ogen. Ik maak foto's van de uil op ieder paaltje waar hij landt. Vanuit het tentje naast mij hoor ik een snel geklik, steeds wanneer de steenuil opvliegt. Meneer naast mij is duidelijk meer ervaren dan ik en maakt vliegbeelden.
Shit! Dat wil ik natuurlijk ook. Maar hoe moet dat? Vlug de Nikon D750 handleiding downloaden en tussen het fotograferen door lezen hoe het moet. Ik probeer wat instellingen maar het lukt niet. Ik krijg het niet gevonden.
Het uur dat volgt ben ik afwisselend aan het genieten van de steenuiltjes, kwikstaartjes, blauwborsten en heggemus maar zoek ik ook nog steeds naar de juiste instellingen om vliegbeelden te kunnen schieten.
Inmiddels is het 20:15u en is er al zo'n 45 minuten geen uiltje meer te zien. Natuurlijk heb ik ondertussen de juiste instellingen gevonden. Ik oefen nog even op een duif die de laatste meelwormen op eet en dus van het ene naar het andere paaltje vliegt.
Het is nog harder gaan waaien waardoor ik ondertussen nog net niet uit mijn tentje en uit mijn broek waai. Op het dak van de tentjes tikkelen regendruppels. Mijn lijf begint nu toch echt de kou van buiten over te nemen. De handschoenen die ik vorig jaar met mijn verjaardag van mijn mams kreeg, komen zeer goed van pas.
Bijna kan ik de neiging niet onderdrukken om mijn zakje ministroopwafels soldaat te maken. Het krakende geluid van het plastic is eerlijk gezegd het enige wat mij nog tegen houd.
Vanuit het camouflagetentje naast mij klinken aangename geluiden, althans, mijn brein denkt het geluid te herkennen van het open gaan van een thermosfles en het inschenken van warme koffie of thee.
Ik kijk de minuten op de klok weg: nog een uur voordat Glenn ons weer op komt halen. Ik besluit om de tijd te doden door alvast via de wifi van mijn Nikon wat foto's op mijn telefoon te downloaden. Zo stuur ik mijn gezin, ouders en sommige vrienden alvast wat leuke foto's van de uiltjes, blauwborsten en een enkele selfie vanuit de tent.
Wanneer ik rond 22:15u weer warm thuis kom, kan ik het niet laten om alvast wat foto's te bewerken en een stuk van mijn verhaal te schrijven. Misschien dat het daarom zo lang is geworden.