Het is dinsdag 8 december. Mijn vaste vrije dag en dus ga ik op pad met hond Bolt naar de Regte Heide. Wanneer ik de garage uit loop met Bolt en hem achterin de auto doe, hoor ik geluiden van putters. Dit groepje putters hangt al de hele week rond in onze straat. Ze zitten te snoepen van de overgebleven katjes in de grote berkenbomen en regelmatig genieten ze zelfs in onze voortuin van de nog niet gesnoeide lavendel. Ook nu zitten ze in de lavendel recht voor ons huis. Ik pak meteen mijn camera uit mijn rugzak en kan een paar foto's maken voor ze schrikken van de naderende postbode. Misschien straks vanuit de huiskamer nog eens proberen. Ik leg mijn camera en de cameratas op de passagiersstoel in plaats van achterin bij Bolt en vertrek richting Regte Heide.
De auto is twee dagen geleden door manlief van binnen en buiten gewassen en netjes gemaakt. Zo af en toe is dat nogal nodig in dit seizoen met een moddercollie die bijna elke dag achterin zit. Heel behoedzaam rijd ik daarom over de kinderkopjes van de Fokmast naar de Tweede Dijk, de kuilen met modderwater zoveel mogelijk ontwijkend. Dat lukt aardig, er zitten hooguit wat spetters rondom de wielkast. Bolt laat ik nog even achterin zitten en ik loop eerst om de auto heen en open het portier aan de passagierskant om mijn camera en cameratas te pakken. Terwijl ik mijn rugzak om doe en de camera om mijn nek te hang, komt van achteren een jonge, ongecontroleerde, bruine spaniel aangerend om vervolgens zonder aarzelen via het nog openstaande portier zo mijn auto in te springen. De enthousiaste pup ziet eruit alsof hij al even op de hei heeft rondgesjouwd: onder de modder. Via de zitting en de middenconsole springt hij met zijn vieze poten op de achterbank, loopt daar een paar keer heen en weer, zet dan zijn voorpoten tegen de rugleuning en snuffelt al kwispelend naar Bolt die inmiddels nieuwsgierig ook dichterbij is gekomen. Pas dan komt het baasje van de hond aangelopen. "Heeft u mijn hond gezien?", vraagt de man. Ik vertel hem dat zijn pup in mijn auto zit, waarop hij meteen schrikt. Ojee...10 x sorry..., hij pakt de jonge hond uit mijn auto en doet hem vast. Ik zeg lachend dat er thuis iemand niet blij zal zijn om te zien dat zijn pas gewassen BMW 5 serie er zo uit ziet van binnen. De man is inmiddels geschrokken richting zijn auto gelopen en doet de hond in zijn eigen auto. Gratis geef nog de tip weg om volgende keer zijn hond misschien een meter of 200 voor de parkeerplaats weer aan de lijn te doen. Maar of meneer dat nog gehoord heeft, betwijfel ik.
Als compensatie voor dit modderige ongelukje verschijnt de klapekster een keer of 3 voor mijn lens. Dit keer was ik niet hardleers maar had ik mijn camera klaar om foto's te schieten. De eerste foto is een zoekplaatje. De klapekster zat goed verstopt.
Thuis ga ik maar gauw aan de slag met emmer en sopje. Gelukkig voor manlief, is er al snel niks meer te zien.
