Manlief gaat dit keer mountainbiken in de Loonse en Drunense Duinen. De laatste tijd werd hiervoor steevast als locatie Stadsbos 013 gekozen, waar hij fietsend naar toe gaat. Dit keer heb ik geluk en mag ik mee. Fiets achterin, hond mee voorin. Uiteraard vergeet ik ook mijn fototas niet. Het is een prachtige dag, dus ik duim onderweg dat het niet nu al te druk zal zijn bij Bos en Duin. Het blijkt mee te vallen. Terwijl Nick met zijn fietsmaat op pad gaat, loop ik meteen op mijn doel af: de roestplek van de ransuilen. Al jaren zitten in dit gebeid in de winter hele groepen ransuilen. Jaren terug was dit nog een redelijk goed bewaard geheim. Helaas weten inmiddels steeds meer mensen ze te vinden. Waarom deze uilen deze drukke plek uitkiezen, tegen het hondenlosloopgebied aan, is mij nog altijd een raadsel. Meestal zoek ik onder de bomen naar vogelpoep en braakballen en kom ik zo te weten waar de uilen zich ongeveer bevinden. Vandaag is dat niet nodig. Aan de positie van de verschillende fotografen is duidelijk te zien waar ze zich bevinden. Naast fotografen lopen er ook veel wandelaars onder de bomen door met honden en komen er af en toe wandelaars voorbij. Ik zie dat sommige uilen alert en onrustig zijn. Vooral blaffende honden en luid pratende mensen worden goed in de gaten gehouden en nagekeken. Ik maak op dit moment nog geen foto's. Veel te druk naar mijn mening. Ik besluit om eerst een flinke ronden te wandelen, zodat mijn trouwe viervoeter ook even zijn energie kwijt kan in het losloop gedeelte. Tijd genoeg. Op de zandvlakte schiet ik wat mooie plaatjes van graspolletjes, dood hout en van kleine paddenstoeltjes die tussen de heide groeien op het gifgroene mos dat steeds grotere bodemvlaktes tussen de hei bedekt. Dit mos is het Grijs Kronkelsteeltje, wat stikstof gebruikt om van te groeien. Net zoals op de Regte Heide, zie je ook in de Loonse en Drunense Duinen nog enorme plakken van deze mos
soort. Wanneer ik even op internet rondstruin om informatie te zoeken over deze mos soort vindt ik vooral hoopvol nieuws: met het toch al iets afnemen van de CO2 uitstoot en dus stikstof, lijkt het Grijs Kronkelsteeltje iets minder explosief te groeien. Maar goed ook, want deze kan negatief zijn voor een aantal vogelsoorten, zoals de tapuit en de duinpieper. Aan het einde van mijn route, keer ik terug bij de ransuilen. Dit keer is het iets minder druk. Een uil zit er prachtig zichtbaar bij zodat ik uit de hand (mijn statief heb ik niet bij) nog een paar mooie plaatjes kan schieten. Ik ben als eerste terug bij de auto. Ik zie dat ik nog tijd over heb, voor de heren mountainbikers terug komen. Een warme chocomel met slagroom heb ik wel verdiend, vind ik.
Comments