Zaterdagochtend 6:00u. De wekker gaat. Ik heb besloten om deze zaterdagochtend weer eens flink te zijn en er op tijd uit te gaan. Ik spreek steeds meer mensen die vroeg op de Regte Heide lopen en een vos spotten. Dat wil ik ook. Want een mooie foto van een vos staat hoog op mijn verlanglijstje. Nu weet ik dat je voor het vervullen van deze wens in Nederland zo klaar bent. In de Amsterdamse Waterleiding Duinen kun je ze namelijk zonder enige moeite vast leggen, zelfs de welpjes met hun schattige, blauwe ogen. Maar deze vossen zijn zo gewend aan mensen. Sommige mensen voeren de vossen daar zelfs. Dat is voor mij voor nu een no go.
Manlief zet mij rond 6:30u met de auto af bij de parkeerplaats in de buurt van de Fokmast. Vanaf daar loop ik de Regte Heide op. Meestal besluit ik ter plekke pas welke route ik loop. De hond durf ik na het avontuur met de schapen op dit tijdstip niet los te doen. Hij wacht maar even tot we op de terugweg weer door het losloopgedeelte lopen. Al meteen op het eerste pad fotografeer ik met mijn macrolens de nog net niet uitgebloeide meidoorn in het zachte ochtendlicht.
Hierna loop ik eerst in de richting van de tapuiten. Even kijken of ze er nog zijn. Tot mijn verbazing lijken ze allemaal verdwenen. Geen tapuiten te bekennen in de weilanden achter mij. Ook op de hei voor mij zie ik er geen. Ik ga er even zitten en wacht af. Misschien zijn het uitslapers? Met de verrekijker tuur ik de omgeving af. Uiteindelijk weet ik er in de verte toch nog een aantal te vinden. Ik neem 3 mannetjes waar en zie in hun buurt ook nog wat tapuiten rond vliegen. De exemplaren dichterbij lijken verdwenen.
Ik loop door, helemaal richting de vogelkijkhut en daarna volg ik de gele route richting Landgoed de Hoevens. Op de bankjes bij de houten vlonders neem ik een pauze, een appel en wat drinken. Boven op de houten planken warmt in stilte een levendbarende hagedis zich op. Hij heeft zijn lijfje plat gemaakt om zo meer warmte op te kunnen vangen. Hij gaat zo op in het opwarmen in de zon, dat hij zich totaal niet stoort aan mij wanneer ik met mijn macrolens dichterbij probeer te komen. Ik kniel in het gras naast het houten pad en hang met mijn buik op de houten planken. Dat moet er best gek uit zien zo. Gelukkig is er niemand in de buurt om mij vast te leggen.
Op het pad wat na de houten planken verder gaat, hoor ik in de Europese eikenbomen boven mij een brommend geluid. Omhoog kijkend probeer ik te traceren waar het geluid vandaan komt. Dan zie ik een meikever. En nog een. En nog veel meer. Overal waar ik omhoog kijk, zie ik tientallen meikevers rondom de bomen vliegen. Met hun zware lijven proberen ze te landen op de takken of blaadjes, duidelijk op zoek naar een partner. Ik probeer er een paar vast te leggen, maar dat is lastig, zo hoog. Wat verderop zie ik dat tientallen niet meer van toepassing is. Het zijn er werkelijk honderden. De Amerikaanse eik en kastanjeboom verderop worden ook belaagd door deze kevers. Voor mij is dit een bijzonder fenomeen, ik dacht dat deze kevers steeds minder vaak gezien werden. Later begrijp ik op de Facebook pagina van de Regte Heide Liefhebbers, dat zo'n invasie toch niet zo zeldzaam is als ik dacht.
Vroeger kwam deze kever zo veel voor dat er zelfs een kinderspel mee werd gespeeld. In de meimaand ving de jeugd meikevers uit de beukenhaag. De meikevers bewaarde men in een weckfles, waarbij men steeds de blaadjes ververste. Als spel bond men een touwtje aan een pootje van de meikever en zette die vervolgens op de hand. Dan werd er gezongen: "Mulderke, mulderke, telt oew geld en gao dan nog ’s vliegen." Als men dan maar genoeg geduld had, ging de meikever vanzelf een keer vliegen. Meer lezen over de meikever? https://www.natuurpunt.be/pagina/meikever
Comments