Ik ben, zoals zo vaak, vroeg op pad. De Regte Heide op. Het is nog wat mistig op de heide. De zon heeft veel moeite om er door heen te komen. De lucht kleurt langzaam lichtgeel. In de verte zie ik de skyline van Tilburg. Overal om mij heen hoor ik jonge veldleeuweriken en piepers. In de verte zingt een geelgors vanuit een boomtop zijn ochtenddeuntje. De natuur is aan het ontwaken. Dit geldt niet voor de heideblauwtjes die ik overal in het gras langs de paden zie. Ik tel er honderden. Als ik ze met mijn macrolens van dichtbij bekijk, zie ik dat ze nog bedekt zijn met piepkleine dauwdruppeltjes. Ik probeer er een te vinden die een beetje vrij hangt. Ze hangen hier op hun overnachtingsplek. Pas wanneer de zon hun vleugels gaat verwarmen, openen ze hun vleugels om wat later het luchtruim te kiezen. Op één plek tel ik er in één oogopslag al gauw een stuk of 20. Allemaal mannetjes. Ik ontdek geen enkel vrouwtje. Ik blijf het maar vreemd vinden, dat mannelijke overschot aan heideblauwtjes.
Op de helft van mijn wandeling fotografeer ik een roodborsttapuit van dichtbij. Hij zit hoog in een jonge eikenboom te zingen. Iets verderop zie ik dat de jonge blauwborsten zijn uitgevlogen. Ze zitten net iets te ver weg om goed op de foto te krijgen maar met de verrekijker zie ik goed de oranje waaier staart.
Op de Aesvoortsedijk krijg ik de putter gelukkig beter op de foto. er is een drietal wat heerlijk snoept van de uitgebloeide akkerdistels. Net op tijd ben ik klaar met het nemen van de putterfoto's. In de verte hoor en zie ik de kudde nieuwsgierige koeien al naderen. Snel maken dat ik wegkom, want mijn hond is van deze dieren ontzettend bang. Dat probeert hij steevast te maskeren door agressief blaffend en grommend de lijn strak te trekken richting koeien. In een snelle looppas maak ik mij uit de voeten richting ijzeren draaipoortje. De zon doet inmiddels haar uiterste best om Goirle op te warmen, tijd om naar huis te gaan.