Na 6 heerlijke dagen in Karinthië, zijn we weer terug in ons platte kikkerlandje. Na het uitpakken, wassen, vouwen, opruimen en strijken ben ik op zaterdagochtend al weer vroeg op de Regte Heide te vinden met Jayden. Het bloed kruipt toch waar het niet gaan kan. We wagen de gok en zijn nèt vóór zonsopkomst bij het Riels Hoefke. Natuurlijk hopen we op mist en mooie kleuren. Met dat eerste hebben we geluk, ontdekken we na 500m lopen. Ver achter de grafheuvels hangt nog een dikke, wollen deken van mist op de paarse, licht glooiende heidevlakte. Aan de hemel zijn maar weinig wolken te bekennen. Meestal een teken dat felle kleuren achterwege zullen blijven.
Omdat de heide al mooi in bloei staat en zijn paarse pracht in al haar heftigheid aan ons laat zien, blijven we in de buurt van de grafheuvels tot de zon opkomt. Al snel zijn we allebei druk in de weer mooie plaatjes uit te zoeken en composities te kiezen. Langzaam kleurt de hemel steeds meer van licht geel naar licht oranje. Dan verschijnt in hetzelfde tempo stukje bij beetje een donkergele bol boven de bomen uit. Wanneer de zon haar goudgele stralen over de bloeiende hei laat schijnen, ga in meteen door de knieën. Met de macrolens speur ik naar mooie takjes heide in de zon met nog wat dauwdruppels op hun tere takjes. Verderop valt mijn oog op de kunstig gesponnen spinnenwebben. Het is net of de draden gespannen zijn met hier en daar een pareltje erin geregen. Zelfs Mister Kruisspin zelf is prachtig met zijn doorschijnende pootjes.
Terug bij de auto besef ik dat voor Bolt de ronde wel heel kort is geweest. Het is nog niet al te warm en ik besluit om samen met Nick nog een rondje extra te maken vanaf de parkeerplaats bij het losloopgebied. Zowel Bolt als ondergetekende kunnen op die manier wat extra meters maken om de vakantiekilo's wat te doen slinken. Wanneer we bijna terug zijn bij de auto, zien we achter ons Bolt verdwijnen in de bosjes. Een lekker geurtje waarschijnlijk. Het duurt dit keer echter wel heel lang voor hij achter ons aan komt gehobbeld. We roepen en fluiten wat. Een paar seconden later komt senior uit de bosjes gehuppeld, zijn mond nog aflikkend met zijn tong. Bolt haalt zelden smerige streken uit. Een paar zaken kan hij echter niet weerstaan. Op plaats 3 staat paardenpoep. Van een verse mop, neemt hij graag een hapje. Rollen hierin is echter nog nooit voorgekomen. Met stip op 2 staat een overheerlijke, verse koeienvlaai, waarvan hij niet eet maar waarin hij wel graag rolt. De gouden medaille is echter voor mensenpoep. Meestal in de natuur achter gelaten door fietser, hardloper of wandelaar die de boel echt niet meer op kan houden. Volgens Bolt het goud meer dan waard, want eetbaar èn om in te rollen. Wanneer Bolt dichterbij komt, zien we helaas bevestigd dat hij de gouden nummer 1 heeft ontdekt in de bosjes. Zijn tuigje en vacht erom heen zijn bedekt met menselijke, dunne uitwerpselen. Jammer van de uitgebreide wasbeurt die hij afgelopen week bij het hondenpension nog kreeg. Een echte ouwe lullenstreek, aldus mijn moeder later.
De laatste pizza die ik Oostenrijk verorberde, ga ik er zo wel afgelopen want die vieze, oude stinkerd willen we niet in onze auto hebben. Zo snel als ik kan, loop ik via de manege, de Goirlese benzinepompen en de Aldi weer naar huis, onderweg af en toe kokhalzend, want de stank is echt om te kotsen zo vies. Thuis wacht en tuinslang en een sopje op onze viervoeter. Met handschoenen aan wassen en spoelen we hem twee keer grondig tot dat we zeker weten dat de stank en viezigheid is verdwenen. Wat een ochtend!