Al dagen kijk ik elke ochtend uit het raam. In de hoop te zien dat de zon schijnt. Mooie zonnestralen door de bossen. Áls hij schijnt, moet ik werken. Wanneer ik niet hoef te werken, schijnt hij niet. Vandaag zie ik eindelijk de zon schijnen. Nu nog kiezen waar ik heen wil. Naar Landgoed de Hoevens, waar zo veel prachtige beukenlanen zijn? Hmmm, misschien met mijn Fiatje wat hobbelig en modderig. Oisterwijkse Bossen en Vennen? Dat is nu wat te ver met een hond die gisteren nog onder narcose was. Ik besluit een korte wandeling te doen achter het Verpleeghuis in Goirle, richting Bankven. Dichtbij huis, maar ook hier wat mooie eiken- en beukenlaantjes.
Mijn auto parkeer ik bij de kerk. Vanaf daar loop ik, zoals altijd hier, het bruggetje over waar de Oude Trambaan begint. Ik loop naar rechts en ga daarna linksaf de bossen in. Waar een paar weken geleden nog tientallen vliegenzwammen stonden, zie ik nu alleen nog hier en daar een verwelkt exemplaar in de verte. Ik loop door richting Bankven en zie na de eerste afslag, een eind van het pad af, een pracht exemplaar van een inktzwam. Met al die herfstkleuren er om heen, moet dat een kleurrijke foto worden. Alleen vraag ik mij af hoe ik in hemelsnaam die foto ga maken. Afgelopen woensdagavond schoot het tijdens het dweilen (weer eens) in mijn rug. De volgende dag kon ik van de pijn amper nog lopen. Snel een bezoek plannen aan een osteopaat. Na wat napijn en veel behoedzaam bewegen wil ik de pijn er deze ochtend graag wat verder uitlopen. Dat gaat ook best prima. Maar op mijn knieën voor een foto van een paddenstoel? Ik wik en weeg even wat slim is. In de verte komt ondertussen een groep sporters langzaam dichterbij. Zie het al voor me: ik fotografeer de inktzwam maar kan niet meer overeind en moet hen vragen om mij te helpen. Ik twijfel nog wat langer en bekijk de inktzwam ondertussen nog eens goed. Ze heeft een perfecte vorm, de zon schijnt precies zijn zachte stralen op haar bolle bovenkant en er hangen wat zwarte inktdruppels aan de rand van haar mooie hoed. Dit is het waard om voor schut te staan. Hoewel, de sportgroep is inmiddels voorbij. Niemand in de buurt om hulp te vragen. Die overpeinzing is te laat. Ik voel mijn spijkerbroek ter hoogte van mijn knieën al nat worden van de natte bosbodem. Van haar mooiste kant leg ik de inktzwam vast. Dan heel voorzichtig omhoog proberen te komen. Dat lukt, zonder verdere schade aan te richten aan mijn rug. Het zag er vast en zeker niet soepel uit, maar ach, niemand die het zag. Bij het Bankven kijk ik een laan in van Amerikaanse eiken en alsof het zo moet zijn, komen in de verte twee moutainbikers aangefietst. In het voorbijgaan vragen de dames of ze er goed op staan. Op de terugweg loop ik nog door een andere mooie bomenlaan en ook hier maak nog wat foto's. Dan snel naar de auto, want deze ronde is voor hond Bolt en mijn rug nu lang genoeg geweest.
