Al dagen loop ik over de Regte Heide zonder mijn camera zelfs maar uit mijn tas te halen. De dagen waren grauw en grijs, met veel regen. Gisteren liep ik zelfs mijn ronde met de laarzen van Iza aan. Dat dat niet voor herhaling vatbaar was, voelde ik die avond wel aan mijn voeten. Deze ochtend heb ik geen wekker gezet. Om 8.30u ben ik wakker en kijk ik uit het raam in de hoop dat Buienrader het een beetje bij het juiste eind heeft: wolken met zon en droog. Gelukkig lijkt dat dit keer te kloppen. Na het ontbijt pak ik mijn spullen en loop richting de hei. Sinds Corona kan ik niet meer handballen en omdat ik geen kilo's erbij wil, ga ik al maanden zo veel mogelijk te voet naar de Regte Heide. Zo loop ik ik bijna elke dag tussen de 6 en 10 kilometer met een flinke rugzak op mijn rug waar minimaal 4,5 kilo aan fotoapparatuur in zit. Koud heb ik het dan ook niet snel, het is eerder flink peentjes zweten. Vandaag hoop ik eindelijk weer eens een glimp op te vangen van de klapekster. Al de hele week lijkt hij of zij zich wel erg goed te verstoppen. Wanneer ik bijna bij de grafheuvels ben, hoor ik boven mij een groepje staartmezen. Ze zijn met velen en nadat ik een tijdje stil sta, komen ze steeds verder naar beneden. Ik probeer er wat foto's van te maken, maar ze zijn zo beweeglijk. Ik verwacht er maar niet te veel van. De klapekster zie ik op de open vlakte van de Regte Heide nergens. De laatste keer dat ik hem of haar zag, was bij het Riels Laag. Vrijwilligers waren die dag druk bezig met het kappen van wat dode bomen. Vlakbij zat de kleine rover te wachten boven in een boom, in de hoop dat er wat lekkers te voorschijn kwam bij het ruimen van al dat dode hout. Ik besluit om die reden om vandaag op de terugweg mijn geluk eens te beproeven bij het Riels Laag. Voor ik daar kom, loop ik over het stuk pad waar aan beide zijden veel bomen staan. Laag langs het pad groeien bramenstruiken. In deze struiken verstoppen de roodborstjes zich nogal graag. Zo ook nu. Dit exemplaar is echter ook nieuwsgierig. Want wanneer ik weer even stil sta, komt hij te voorschijn. Ik heb de ISO dan al wat op geschroefd, want hier onder de bomen is het een stuk donkerder. Maar precies wanneer hij er heel mooi voor gaat zitten, schijnt de zon even op zijn buik. Wat een gelukje. Verderop is het pad modderig. Ik moet goed kijken waar ik loop om geen natte voeten te krijgen. Met mijn ogen op het pad gericht, schrik ik wanneer ik in mijn ooghoek iets langs zie vliegen. De klapekster! Hij landt twee bomen verderop in het topje van een berk. Ik besef me dat ik mijn ISO nog iets te hoog heb staan en de sluitertijd te laag vanwege dat stil zittende roodborstje. Het is hier iets te licht tegen de bewolkte lucht in fotograferen maar ik heb geen tijd om dat te veranderen en knip er maar gewoon op los. Desnoods maar een high key, overbelichte klapekster. Dat zie ik dan thuis wel weer. Gelukkig maar, want hij gaat er na 3 keer knippen weer als een speer van door. Dit is tenminste weer een wat zonnigere ochtend waarop wat meer te zien is dan afgelopen dagen. Wat ook opvallend is: het is ontzettend rustig op de hei. Ik kom amper iemand tegen. In deze tijd is dat meestal wel anders. Er staat een behoorlijke wind, wellicht schrikt dat mensen af? Op de terugweg doe ik nog een poging tot het fotograferen van goudhaantjes, maar helaas blijkt dat toch echt geen toonbare foto's te hebben opgeleverd. Wel ben ik positief verrast over de foto van de staartmees. Die van de roodborst is helemaal top en zelfs van de foto van de klapekster heb ik in samenwerking met Lightroom nog iets fatsoenlijks kunnen maken.
Comments