Na gisteren een hele dag te hebben geskied, wil onze puber het vandaag wat rustiger aan doen. Voor ons dus tijd voor een wandeling. Het luxe probleem hier met het kiezen van een wandeling is dat het in het dal de hele dag bewolkt is. Al de hele week hangt de bewolking zo laag dat je in het dorp soms geen hand voor ogen ziet. Boven op de berg is het daarentegen weer prachtig. Blauwe luchten, zonnetje. Dus zit er maar een ding op: we gaan met de Asitzbahn naar boven tot aan het ’Mittelstation’ en lopen vanaf daar via een ‘Winterwanderweg’ naar beneden. Het uitzicht is er echt prachtig. Juist doordat je de mist laag in het dal ziet hangen, zorgt dit voor hele mooie beelden. Vanaf het midden station is het even goed zoeken voordat we de wandelroute hebben gevonden. In mijn beste Duits moeten we het zelfs even vragen bij een berghut.
Halverwege beseffen we dat we best lang onderweg gaan zijn. Omdat we vanmiddag de puber nog actief op de latten willen krijgen, stappen we stevig door. Dat zorgt voor wat glibberige taferelen onderweg, we lopen immers op een besneeuwd wandelpad dat door een pistebully is geprepareerd. Sommige stukken zijn zo steil dat we naar beneden glijden in plaats van lopen. Hoe verder we naar beneden lopen hoe mistiger het wordt. Het is bizar hoe je langzaam aan de wolken in loopt. Via een zigzaggend pad lopen we helemaal naar beneden tot we uitkomen bij het riviertje dat door het dorp loopt. Langs dit riviertje lopen we tot we weer terug zullen zijn bij de parkeerplaats van de gondel lift. In zulke riviertjes zijn hier in Oostenrijk eigenlijk altijd wel waterspreeuwen te vinden. Ik scan meteen de oevers van de rivier af en probeer alle grote stenen en keien die er in liggen ook af te scannen. Na ongeveer 500 meter zien we er allebei tegelijk een zitten. Dit exemplaar zit super dichtbij. Het is maar een smal riviertje en het wandelpad waar we lopen, ligt heel dichtbij. Snel haal ik mijn telelens uit mijn rugzak. Ik maak eerst snel een proefopname om te zien of de belichting goed genoeg is. Even wat bijstellen en dan probeer ik wat dichterbij te komen. Gelukkig maakt de spreeuw zich niet druk om ons en zoekt rustig verder in het water. Zelfs met het blote oog kan ik zijn rode buik zien. Tijdens het zoeken naar eten gaat deze vogel regelmatig volledig kopje onder, het zijn dan ook goede zwemmers.
In deze regionen van Europa leeft de roodbuikwaterspreeuw. Deze vogels zijn helemaal aangepast aan het leven in, onder en rondom het water. Een stenen bodem als op de foto heeft duidelijk hun voorkeur. Onder water gebruiken ze hun vleugel en poten om zich voort te bewegen en te zoeken naar ongewervelde dieren (kreeftjes, waterpissenbedden etc) die in het water leven. Waterspreeuwen met de rode buik broeden op verschillende plaatsen net over de grens in België en Duitsland. Op Sovon.nl lees ik dat desondanks deze soort in ons land een onregelmatige broedvogel is. In de twintigste eeuw zijn broedgevallen bekend langs snelstromende beken in Zuid-Limburg, naast eenmalige broedgevallen in de Achterhoek en omgeving Nijmegen. Het meest recente broedgeval vond plaats in 1994 in het zuidelijk Geuldal. Afgelopen jaren zagen wij de waterspreeuwen vooral in de beken in Oostenrijk. Zowel in de winter tijdens de wintersport in de beken als tijdens onze zomervakantie zagen we veel waterspreeuwen, maar ook in de Ardennen en in de Eifel in Duitsland hebben we al vaak exemplaren gezien. Ze zijn vrij honkvast. Wanneer je een waterspreeuwen hebt gevonden, zul je deze bijna altijd op dezelfde plek weer terug vinden. Ik word altijd weer blij wanneer ik deze zwemmer zie, zeker wanneer ik hem of haar dan ook nog zo goed kan vastleggen als nu.
