Nu het spektakel van de bosanemoontjes weer bijna voorbij is, richt ik mij weer even op vogels in de natuur. Het is immers ook voor hen lente geworden. Langzaamaan komen alle soorten terug.
In alle gebieden waar ik wandel, hoor ik ontelbare tjiftjaffen onophoudelijk hun eigen naam roepen. De fitissen zijn eveneens weer in grote getalen aanwezig en beginnen hun liedje hoog op de toonladder om helemaal laag in de kelder te eindigen. Boompiepers stijgen op vanaf het bovenste puntje van een boom en zingen hun lied luidkeels en laten zich al neuriënd weer zakken. Soms is het geluk met mij, wanneer één van hen besluit om recht voor mij op een paaltje te landen.
Grutto's en wulpen zoeken met hun speciaal daarvoor gebouwde snavels naar wormen en ander lekkers en kieviten verdedigen hun nesten tegen elke kraai die voorbij vliegt. Spechten roffelen en hakken er op los. Blauwborsten steken arrogant hun borst vooruit en showen hun oranje waaierstaart in de lucht alvorens te landen op een tak in een struik, precies waar ik hen nèt niet kan fotograferen. Gisteren hoorde en zag ik de eerste boerenzwaluwen al boven een weiland vliegen in het Diessens Broek.
De eerste kleine karekieten zijn al gehoord en gezien, waardoor ik gisteren dacht dat de koekoeken dan ook niet lang meer op zich zullen laten wachten. Ik had gelijk, want vanochtend op de Regte Heide hoorde ik meteen een koekoek roepen.
Het is duidelijk: de lente is los. Bijen zoemen rond bloeiende bloesem en bloemen, de muggen zoemen rondom mij.
In deze weken loop ik het liefst door het Diessens Broek en het Biests Gemeynt. Afgelopen twee weken was ik hier dan ook vaak te vinden. Het is er in de ochtenden nog heerlijk rustig, zelden kom ik iemand tegen. Daar hoorde ik de lente los komen. Zoals elk jaar hoorde ik hier ook de watersnip. Deze watersnip is trouw aan zijn plekje want elk jaar is hij of zij op bijna exact dezelfde locatie te horen.
Maar hoe ik ook zoek, speur en heen en weer wandel, deze perfect gecamoufleerde, gevederde vriend krijg ik maar niet gevonden. De frustratie stijgt met de jaren, waardoor de watersnip inmiddels hoog op mijn wensenlijst staat te pronken.
Tot die tijd kun je mij hier nog vaak heen en weer zien ijsberen. Luisterend, zoekend, speurend. Mocht ik hem of haar vinden, zullen jullie het uiteraard snel vernemen.
