We zijn nog een dag of 6 in het Maltatal in Karinthië, Oostenrijk. De bijnaam is 'Tal der stürzenden Wasser' en al na 3 dagen snap ik waarom. Er zijn hier ontzettend veel watervallen waar je naar toe kan lopen, heen kan klimmen, onderdoor kan kletteren of vanaf van 'canyoningen'. Wanneer Nick besluit om zichzelf te martelen door een mountainbiketocht omhoog te gaan maken, besluit ik om een stuk mee te fietsen over het mooie fietspad langs de rivier de Malta en naar het uitzichtpunt te lopen vanwaar ik zicht heb op een van de grotere, neerstortende watervallen. Ik begin super enthousiast in een prachtige bloemenweide waar ik al zeker een half uur rondzwerf. Hier op de alpenweiden bloeien de prachtigste bloemen en fladderen enorm veel vlinders rond. Met de zware fotorugzak op de rug besluit ik na 30min toch maar eens aan de echte wandeling te gaan beginnen. Al na 50 meter loopt het zweet over mijn gezicht. Wat een steil pad! Wat een kuitenbijter! Na elke bocht moet ik even bijkomen, uithijgen en mijn hartslag weer wat terugbrengen. Na een minuut of 20 continu stijgen, zie ik het al niet meer zitten. Een keer of tien sta ik op het punt om op te geven. Maar steeds weer denk ik: nog één bocht, misschien zie ik dan het einde al. Het kan nooit ver meer zijn. Na drie kwartier ploeteren over de steile paden ben ik er op gebrand om het ook uit te lopen. Nu ga ik niet meer stoppen. Dan zie ik als beloning in de verte een paal met de voor hier zo bekende gele routebordjes. Nog 5 minuten naar het uitzichtpunt. Dat geeft deze burger enorm veel moed en een flinke boost! De beloning is het uitzicht op het dal en op de waterval. Net wanneer ik statief en camera heb geïnstalleerd, gaat mijn telefoon. Nick is halverwege het steile pad omgedraaid en staat weer op de parkeerplaats. Deze klim was naar zijn mening echt niet te doen. Omdat ik dan nog aan de afdaling moet beginnen, spreken we af dat hij terug fietst naar de camping en ik op eigen tempo terug kom.
De afdaling is peanuts vergeleken bij de klim. Tijdens de terugweg op de fiets kan ik ook mijn geluk al niet op. Ik spot een grauwe klauwier en zie wel drie keer een waterspreeuw in de rivier, op zoek naar wat lekkers. Op een dag als deze ben ik helemaal in mijn element. De zware klim ben ik dan al weer vergeten.