Drie dagen achter elkaar begeef ik mij al op de hei, op zoek naar zwijnen. Steeds meer mensen hebben prijs en bijna dagelijks verschijnen er nieuwe foto's en filmpjes op de pagina van de Regte Heide Liefhebbers. Natuurlijk heb ik op de Veluwe ooit wel zwijnen gezien maar sinds ik fotograferen als hobby heb, zijn deze dieren nog niet voor mijn lens verschenen.
Zondag ga ik al vroeg met Jayden op pad. Eerst naar de grafheuvels voor de zonsopkomst. Daarna pas richting Tapsmoer. Onderweg zien we heel in de verte een everzwijn over de heide rennen. Helaas te ver voor een foto. Pas in de kijkhut Tapsmoer horen we dat het zwijn dat we zojuist zagen rennen helemaal voorbij de kijkhut is gerent. De adrenaline van de aanwezigen in hut is nog voelbaar. Hierna ga ik nog op mijn knieën tussen het berijpte mos waar de zon op schijnt (foto's hiervan volgen later nog).
Maandagochtend loop ik samen met Nick al op tijd op de heide. Een wandeling die vooral bedoeld is om de schrobbelèr van de vorige avond te doen verdampen. We zijn nog geen 5 minuten aan het lopen wanneer we in de lucht boven ons een geluid horen wat meteen onze aandacht trekt: kraanvogels. Een grote V met minimaal 20 kraanvogels vliegt over ons heen. Dit keer ben ik goed voorbereid: camera om mijn nek, juiste instellingen. Ik kan dus een paar goede foto's maken van deze zeldzame, prachtige, statige vogels. Het is een prachtige ochtend, met onder andere een wegvliegende buizerd op de foto. Ik hoor tientallen sijsjes hoog in de bomen, roffelende spechten, wulpen aan de Nieuwkerksedijk vliegen over het water in de weilanden aldaar. De lente lijkt zich echt aan te gaan dienen. Zwijnen zien we niet. Later blijkt dat we net iets te vroeg op pad zijn gegaan. Wederom verschijnen allerlei foto's en filmpjes van de zwijnen en zwijnen baby's op de pagina van de Regte Heide liefhebbers. Ik krijg die avond meteen een persoonlijk berichtje van Tonny uit Goirle: of ik morgen mee naar de hei wil om te gaan zoeken naar de 'speklapjes'. Natuurlijk hoef ik daar niet lang over na te denken.
Zo fiets ik vanmiddag weer richting de heide met de cameratas op mijn rug. We fietsen helemaal tot aan de hut. Parkeren onze fiets en wachten met geduld. Mensen komen en gaan weer wanneer ze geen zwijnen zien. Wij wachten. Na zo'n 45 minuten komt er eindelijk 1 te voorschijn. In de eerste instantie hebben we deze zwijnendame niet eens in de gaten. We zijn gefocust op een winterkoninkje dat zijn best doen zich vlak voor de hut te verstoppen in het gras. Tonny en ik zijn al ontzettend blij met dit ene exemplaar. Na wat gefoerageer, loopt het zwijn weer terug richting bosrand en dan verschijnen er ineens nog 2 andere zwijnen en nog 2 minuten later nummer 4 met zo'n 7 kleine minizwijntjes achter zich aan. Wat een koddig gezicht met hun goed gecamoufleerde pyama's. Terwijl we genieten van de rotte zwijnen en foto's maken, lopen er zo af en toe weer andere bezoekers de hut binnen. Dit zorgt voor leuke gesprekken met andere enthousiaste mensen.
Tijdens mijn fietstochtje terug naar huis, het uitzoeken van de foto's en het schrijven van dit verhaal, besef ik pas weer wat een geweldig mooi weekend het was.
Kraanvogels, buizerds, mooie zonsopkomsten, rijp op het mos en als kers op de taart eindelijk de everzwijnen met hun kroost.
Dat allemaal in een weekend waarin carnaval weer kon worden gevierd maar waarin ook een oorlog begon aan de grens van Europa. Wat een tegenstellingen.
Pluk de dag!
