Toegift

Het is hemelvaart. De weervoorspellingen beloofden erg mooi te zijn: zon en mist. De wekker gaat daarom al om 6.00u. Drie kwartier later zitten we al in de auto richting Biest-Houtakker zodat we vóór mijn werkafspraak deze ochtend nog een heerlijk rondje kunnen wandelen. Onderweg naar onze bestemming is het uitzicht langs de Beeksedijk al zo mooi dat we even overwegen om te stoppen om hier al wat foto's te nemen. Omdat ik bang ben dat we anders al het moois ter plekke missen, besluiten we toch verder te rijden.

Bij aankomst bij onze vaste parkeerplek aan het kanaal worden we al verrast door het prachtige uitzicht. De ochtendzon schijnt een mooie gloed over de mist die boven het water van het kanaal hangt en boven de weilanden. Meteen na het uitstappen maak ik hier al wat foto's. Op een dag als deze maak ik landschapsfoto's met mijn Huawei telefoon. Op die manier voorkom ik dat ik te veel moet wisselen met lenzen.

Al na 50 meter wandelen horen we, naast alle overvliegende zwaluwen, een eerste koekoek roepen. Verderop, hoog in een boom, zien we een gestalte die erg lijkt op een koekoek. Wanneer hij een paar tellen later weg vliegt, weten we het zeker. We lopen rechtsaf een pad in. De lente is hier duidelijk een paar weken verder gevorderd dan de laatste keer dat we hier liepen. De bomen zijn groener, in de sloot links begint het riet al te groeien. De kleine karekieten weten dat ook, om de 100m horen we er een zingen om zijn territorium af te bakenen. Aan het einde van het pad slaan we linksaf een brede, onverharde weg in. Deze weg wordt aan beide zijden geflankeerd door een lange rij hoge bomen. Ik vermoed dat het populieren zijn. Ook hier is het zicht en het licht geweldig mooi en dus leg ik het weer vast met mijn telefoon. Links staan twee koeien in een wei naast een sloot, hun uitademen zorgt voor wolken in de lucht. Hollandser kan het niet. Nick is ondertussen met Bolt wat verder gelopen en fluistert mijn naam. Snel kijk ik zijn kant op en meteen zie ik waarom hij roept. Op het pad komt een haas recht op ons af rennen. Door mijn lens kijkend zie ik dat de haas zeiknat is van het natte gras. Het is een beetje een gek gezicht, zo'n natte haas met zijn schriele poten.

We lopen verder richting de vijver bij de waterzuivering. In het riet en de weilanden links van ons zingen de roodborsttapuiten, de rietgorzen, winterkoninkjes en grasmussen het hoogste lied. In de verte hoor ik het "grut-o-grut" van de grutto's en ook de kieviten laten van zich horen terwijl ze de voor hun bekende duikvluchten maken.

Op momenten als dit probeer ik bewust te genieten en even stil te staan bij hoe bijzonder het moment is. Er zijn van die weken waarop je beseft hoe kwetsbaar het leven is en hoe de tijd soms uit je handen lijkt te glippen. Tijdens zulke weken neem ik me steeds weer voor om bewust van elke dag te genieten wanneer dat mogelijk is. Nu doe ik dat al zo veel mogelijk. Toch worden ook die momenten na verloop van tijd weer vanzelfsprekend en zijn er helaas nare gebeurtenissen nodig om mij er weer aan te herinneren.

Ik adem diep in en voel de ochtendlucht mijn longen ingaan. Wanneer ik mijn ogen weer open doe, zie ik in het weiland voor me mist, de ochtendzon en een enorme, eenzame, stralende boom in het midden van het drassige weiland. Wat een adembenemend mooi uitzicht. Met mijn telelens helemaal uitgezoomd (150mm) maak ik foto's. Ik speel wat met de sluitertijd tot het licht en de kleuren op de beelden op mijn camera overeenkomen met hoe ik het in werkelijkheid waarneem.

Bij de vijver van de waterzuivering staat het boordevol fluitenkruid. De ochtendzon schijnt hier pas net haar stralen overheen waardoor de ieniemienie bloemetjes nog bedekt zijn met dauw. Hier moet ik echt even van lens wisselen. Met mijn macrolens maak ik wat foto's van het mooie fluitenkruid. Bij het bruggetje verderop horen we het bijzondere geluid van de watersnip. Waar we ook zoeken met de verrekijker, we zien hem helaas niet. Wel zien we iets verderop een blauwborst de ochtendzon toezingen in het riet. Hij zit behoorlijk ver weg maar de foto's laten zien hoe de blauwborst in de natuur vaak te zien is.

Langs het kanaal lopen we terug richting auto terwijl ik nog een graspieper op een wit paaltje vast leg. In de drassige weilanden op 100 meter van de auto horen we de grutto's roepen. Op een aantal plekken in het weiland is een tweetal stokken bij elkaar geplaatst, wellicht om een nest van de grutto te markeren. Met de verrekijker speur ik het gras rond deze stokken af en zie ik warempel hier en daar een oranje bruin gestalte te voorschijn komen. Zo verraad de grutto haar plek maar kan ik mooi nog wat laatste plaatjes schieten. Een mooie toegift op deze prachtige ochtend.