Het is saai zonder alle vogels op de heide. Al dagen loop ik op de Regte Heide rond te dwalen zonder maar één foto met mijn telelens te hebben gemaakt. De blauwborst zingt niet meer zijn hoogste lied vanuit de bovenste tak van een struik. In het riet klinkt niet meer het ka-re-ka-re-kiet-kiet-kiet. De koekoeken zijn als eerste vertrokken richting het zuiden. De oudervogels vertrekken meteen na de eileg, ze hoeven hun kroost immers niet zelf uit te broeden en te voeden. Ik mis ook het vrolijke gekwetter van de grasmussen en de zwartkoppen. Zij zijn, net als de geelgors, de grauwe klauwieren, grutto's en de wulpen al vertrokken voor hun lange reis naar warmer oorden. Zelfs de roodborsttapuiten zijn weg. De spechten roepen minder, ik hoor ze nog maar af en toe.
In plaats van het fotograferen van vogels, vermaak ik mij met zonsopkomsten, zonsondergangen en de paarse, bloeiende heide. Vooral het laatste maakt het wandelen in de natuur op dit moment de moeite meer dan waard. Deze uitzichten leg ik vaak gewoon vast met mijn telefoon. Hoe, dat zie je hier ook. Ik geef ook één keer mijn telelens in bewaring bij manlief.
De nachten zijn kouder dan de laatste jaren, de zomer is natter. Dit zorgt al regelmatig voor dauw op de spinnenwebben, ook altijd zeer fotogeniek. Ik ben al blij wanneer ik dit kan vast leggen en wordt bijna euforisch bij het zien van een hele kleine hagedis die zich opwarmt op het houten vlonder pad, in de ochtendzon. Mijn macrolens maakt meer kliks dan mijn Sony. Zeker wanneer ik dan ook weer eens de tijd neem om de zonnedauw vast te leggen.
De dagen worden langzaamaan al wat korter, de berken beginnen al wat gele blaadjes te krijgen. De mezen vormen groepjes, vooral de staartmezen trekken al weer in grote aantallen rond. Het zijn allemaal tekenen dat het broedseizoen nu echt voorbij is.
Met een vaag gevoel van somberheid neem ik al afscheid van dit mooie zomerseizoen. Toch kijk ik ook uit naar de nog fellere zonsopkomsten met dichte mist en dauw. Ik kijk uit naar de druppels op de webben van de spinnen, de paddenstoelen, de zwammen en de zonneharpen die door de bomen heen schijnen en natuurlijk naar het vallend blad.
De zomer loopt bijna ten einde. De herfst staat al te trappelen van ongeduld.