Er zijn perioden dat ik amper genoeg leuke foto’s heb om bij een verhaal te plaatsen. Afgelopen weken was echter het tegenovergestelde aan de hand. Ik bracht maar liefst 3 dagdelen door in verschillende fotohutten waardoor ik momenteel verzuip in de foto’s om uit te zoeken en te bewerken.
Eind juni zat ik met Carla een aantal uren in fotohut de Achtertuin in Alphen. Zowat om de hoek dus. Deze hut is qua setting net iets anders dan andere hutten die ik tot nu toe bezocht. Oké, de basis is hetzelfde: een kleine, ondiepe vijver om te drinken en te badderen met hierom heen her en der wat takken/boomstammen waar de vogels kunnen landen en waar voer gelegd kan worden. De rest van deze setting is ingericht zoals de naam al doet vermoeden: als achtertuin. Overal bloemen en planten. Ook de randen van de vijver zijn bezaaid met mos en mooie plantjes. Deze hut profiteert vooral van twee publiekstrekkers, de zomertortel en de gele kwikstaart. Beide vogels staan op de site van vogelbescherming op de rode lijst. Laatstgenoemde krijgt van mij vandaag de hoofdrol.
Gele kwikstaarten hebben een voorkeur voor open landbouwgebieden. Deze zijn rondom de hut in Alphen dan ook genoeg aanwezig. Gele kwikstaarten wippen de staart regelmatig met felle schokkende bewegingen op en neer. De oorspronkelijke habitat van de gele kwikstaart bestaat uit wat men op de website van de vogelbescherming zo mooi ‘rivierbegeleidend grasland’ noemt. Jaren geleden zag ik de gele kwikstaart dan ook vooral in de weilanden van de Ardennen, waar stromende beken doorheen meanderden. Tegenwoordig broeden de meeste gele kwikstaarten echter in boerenland; hooiland en weiland, maar vooral akkers. Hoge dichtheden komen voor in gemengde gebieden en in bollenvelden. Er zijn op internet prachtige foto’s te vinden van gele kwikstaarten bovenop een tulp, midden in een bollenveld. Verder zijn gele ‘kwikken’ vaak foeragerend te vinden op weilanden met schapen, koeien en paarden.
Bij deze hut toverde meneer gele kwik vooral een glimlach op mijn gezicht wanneer hij op zijn lange, dunne stelten wel tien rondjes liep door het ondiepe vijvertje om uiteindelijk een geschikt plekje te hebben gevonden om te badderen. Na het badderen volgde een uitgebreid poetsritueel op een van de takken. Was het een ijdeltuit? Of was deze verwennerij verdiend na het groot brengen van een nestje klein grut? Hij bleef maar poetsen, op schudden en zich uitstrekken, wat voor wat grappige beelden zorgde. Uiteraard is, zoals bij zoveel vogels, het mannetje feller gekleurd dan het vrouwtje. Het is dan ook niet moeilijk te raden dat op de eerste foto een badderende dame te zien is.
Op een later moment plaats ik nog foto’s van de andere gevleugelde bezoekers van deze hut. Waarschijnlijk met een korter praatje. Nu gauw verder met het uitzoeken van de foto’s van de fotohut in de Ardennen.