Voor de tweede keer deze week zit ik bij de tapuiten. Ik zit op de grond, langs het pad. Bolt ligt naast mij, met zijn ogen op het pad gericht. Alles wordt door hem in de gaten gehouden. Elke beweging op het pad wordt geregistreerd. Komen er wandelaars aan zonder hond, dan blijft meneer liggen. Is er een hond in het zicht, dan zit hij in no time waakzaam klaar. Zelf zit ik met mijn rug naar het pad. Voor mij op het veld zie ik zo'n 5 a 6 mannetjes tapuiten en 3 a 4 dames tapuiten zoeken naar eten. Elke tapuit lijkt zijn eigen zone te hebben. In die zone staat de tapuit lang stil, op de uitkijk. Af en toe rent hij of zij een stukje naar voren of naar opzij om een lekker hapje op te peuzelen. Het is een grappig tafereel wat zich op verschillende plekken op dit veld steeds herhaalt. Op de uitkijk, stukje rennen, eten en weer op de uitkijk. Per ongeluk of expres komt soms een mannentapuit in de zone van een andere mannentapuit. Dit veroorzaakt dan een korte achtervolging met soms zelfs een klein luchtgevecht tot ieder weer in zijn eigen zone is.
Inmiddels is naast mij nog een bekende Regte Heide liefhebber neergestreken met zijn camera. Op zo'n 20 meter afstand van elkaar zitten we te klikken en af en toe wisselen we wat informatie uit over wat we gezien hebben of op dit moment zien. Ik vertel over de gekraagde roodstaart die ik hier dinsdag ook rond zag scharrelen en warempel: daar verschijnt meteen een exemplaar op een paaltje. Net als de tapuiten zit ook de gekraagde roodstaart op de uitkijk op het paaltje, vliegt af en toe naar beneden om iets lekkers te snacken en keert weer terug op een van de paaltjes of op het prikkeldraad. Wanneer mijn medefotograaf zijn route vervolgt komen wat later twee dames achter mij aangewandeld die ik ook al eerder heb ontmoet. Wanneer ze vragen wat ik op het spoor ben en ik me omdraai voor het antwoord, herkennen ze mij ook meteen. "Oh, u bent de dame die ons vorige keer wees op de torenvalk in de boom." Net als vorige keer, leen ik de dames mijn verrekijker en vertel hen wat ik zie en wat ik weet over de tapuit. Ik vertel dat tapuiten op de grond levende vogels van duinen en heidevelden zijn. Met mijn arm en wijsvinger probeer ik de dames te wijzen op de oude, verlaten konijnenholen waar de tapuiten in broeden. Het dieet van de tapuit is divers en bestaat uit kleine ongewervelde dieren, vooral insecten. Via de tactiek van 'rennen-stoppen-pikken' die ik hiervoor al even beschreef, halen ze op zicht en zelfs gehoor prooidieren van de bodem en uit de bovenste bodemlaag.
In 2019 zag ik hier op de Regte Heide voor het eerst een paar tapuiten, toen hebben ze al gebroed. Tot half september zag ik de tapuiten dat jaar. Vorig jaar waren het er veel meer. Het is zeer aannemelijk dat ze ook toen weer jonge tapuitjes hebben groot gebracht. De tapuit staat op de rode lijst. Vooral als broedvogel is deze soort de laatste jaren sterk achteruit gegaan. Volgens de site van de vogelbescherming werd in Limburg en Brabant door de tapuit helemaal niet meer gebroed. Tot vorig jaar dus, maar of ze dat bij de vogelbescherming ook al weten? Dit jaar lijken nog meer paartjes te zijn gearriveerd dan vorig jaar. Dinsdag zag ik in dit veld meer dan 10 mannen en een stuk of 6 a 7 dames. Verheugd stuurde ik een bericht naar de gebiedsbeheerder van Brabants Landschap, die even later meldde dat hij was gaan kijken omdat hij het niet kon geloven en ze toch echt ook zag: "Het zijn er echt veel!!" Nu de twee dames de tapuiten door mijn verrekijker kunnen bekijken, klinken er verwonderde tonen: "Wat een mooi vogeltje, met zijn donkere, zwarte oogmasker." Na mijn tip bekijken ze ook nog de dame tapuit, een paar meter verderop. De dames maken wat foto's en bedanken mij wederom voor het leuke en leerzame gesprekje. Boven mij in de lucht zie ik donkere wolken op mij afkomen. Tijd voor mij om ook snel richting huis te gaan.
De laatste foto is van 2019. Genomen in september. Dit is een dame tapuit of een jong. Iemand die mijn twijfel weg kan halen?
