Ik ben verslaafd aan bosanemonen fotograferen. Zo, die bekentenis is er uit. Tuurlijk, ik houd ook van het fotograferen van vogels, landschappen en portretten. Maar elk jaar in maart en april ga ik helemaal op aan deze verslaving.
De eerste witte bosanemoontjes groeien elk jaar in de Brand in Udenhout. Dus vertrok ik begin deze maand naar dit mooie maar natte natuurgebied. Gelukkig was ik goed voorbereid op de nattigheid met mijn laarzen aan. Helaas was het voor honderden bosanemonen nog wat te vroeg. Hier en daar stonden er al wel een paar, maar ze waren nog klein.
Vorige week was ik bij het Witte Kasteel in Loon op Zand. Daar was het één grote gele en witte bloemenzee van speenkruid en bosanemonen. Die ochtend had het wat geregend waardoor de druppels nog op de bloemen zaten èn het licht was prachtig door het waterige zonnetje.
Toch was ik met de foto's niet helemaal tevreden. De bosanemoontjes waren naar mijn mening te strak gekaderd. Te dichtbij gezeten met mijn lens.
Ik was er maar kort, even snel wat plaatjes schieten voor we naar mijn ouders gingen om Bolt af te leveren zodat wij een weekendje weg konden. Ik voelde de hete, ongeduldige adem van Nick en Bolt in mijn nek. Na een kort wandelrondje bij het kasteel stonden ze ongeduldig op mij te wachten. Steeds zag ik nog een nieuw plekje om een poging te wagen. Hier nog even een laatste foto. Hoewel, daar valt het licht ook wel erg mooi. Te snel en onvoorbereid, zonder plan ging ik te werk. Maar goed, al doende leert men. Ook ik leer mezelf na al die jaren nog steeds wat bij.
Dat vroeg duidelijk om een nieuwe poging! Gisteren had ik vrij onverwacht de woensdagmiddag voor mezelf, waar ik normaal moet werken. Het beloofde de laatste mooie lente middag van deze week te worden, dus ik twijfelde geen moment en reed naar huis. Thuis zette ik mijn werktas in de hoek en Bolt in de auto en besloot richting Herberg In Den Bockenreyder te rijden.
Daar aangekomen bleken de bosanemonen duidelijk nog niet op het hoogtepunt van hun bloei maar er stonden er meer dan genoeg tussen het gele speenkruid. Ruim een uur struinde ik rond langs de Reusel, op zoek naar geschikte bosanemonen en het mooiste zonlicht. Tijdens het nuttigen van een heerlijke cappuccino en een slechte maar lekkere 'spie kersenvlaai' op het terras van Brabants beste herberg, bekeek ik op het kleine lcd scherm van mijn camera de foto's. Dit keer zag ik er zeker een boel goede foto's tussen zitten. Thuis, werkend in Lightroom, werd dit bevestigd. Met een tevreden gevoel schrijf ik dus dit verhaal voor jullie. Deze blog eindigt hierdoor wel met een behoorlijk dosis aan bosanemonenspam. Maar liefst 9 foto's krijgen jullie te zien. Er zitten twee foto's tussen van de anemonen bij het Witte Kasteel in Loon op Zand, waarover ik dus minder tevreden was. Mooier licht maar te strak gekaderd. Kun jij na dit verhaal zien welke??
