Afgelopen week mochten we dan eindelijk mee varen met Judith Borremans en de #jbnsloep door de verlaten kreken van de Biesbosch. Nadat de tocht 3 keer werd uitgesteld vanwege het weer en Covid-19, mochten we deze keer dan eindelijk de boot in en het water op. We hoopten natuurlijk op een prachtige zonsopgang met flink wat nevel, maar helaas bleef dat laatste achterwege. Tijdens het nog zachte licht van de vroege zonsopkomst werd lekker veel tijd werd besteedt aan het fotograferen van meerkoetjes en zwanen die in de opkomende ochtendzon met hun vleugels klapperen na het poetsen van hun vacht. Bestuurder Herbert maakte op verzoek van Judith meerdere rondjes op het water, zodat wij steeds opnieuw kans hadden om met tegenlicht te hopen op beweging bij de meerkoeten. Helaas waren de meerkoeten behoorlijk ongehoorzaam en deden ze dit pas wanneer ze in schaduw zwommen. Jammer genoeg wilden ook de zwanen niet zo goed luisteren. Om ons te pesten gingen de zwanen pas bij een grijze, bewolkte hemel met hun vleugels klapperen. Ondanks dit maakte ik tijdens de zonsopgang ook mooie plaatjes van de stil liggende meerkoeten. Na de opkomende zon, zette Herbert koers naar de kleinere, verlaten maar schilderachtige kreken van de Biesbosch. We zagen ontelbare futen en jonge futen in de weer met visjes. Tientallen ijsvogels waren ons steeds te snel af en deden zo hun naam, de blauwe flits, eer aan. We speurden de bomen en de lucht af naar de zeearend en visarend maar alleen die eerste zagen we kilometers ver in de top van een boom, als ware het een stipje aan de horizon. Een onverwachte bui was helaas niet meer te ontwijken en ondanks het schuilen met de boot onder de bomen waren we nat tot op onze onderbroek. Zelfs dat kon deze mooie, interessante ochtend niet bederven. Voor herhaling vatbaar.
