Afgelopen vrijdagochtend had ik de eer om over de Kampina te mogen struinen met Frans Kapteijns, vrijwillig boswachter, natuurliefhebber, wandelcoach, schrijver van columns. Om 7.00u spraken we af bij een parkeerplaats in Boxtel om daar meteen onder luid gezang van de vogels de natuur van de Kampina in te wandelen. Ik kende Frans alleen nog digitaal. Al een hele tijd volgde ik hem op allerlei sociale media en een mede-natuurliefhebster uit de randstand opperde om een keer samen met Frans te gaan wandelen. Ergens in de koude maanden van eind 2022 of begin 2023 had ik een vluchtige ontmoeting met Frans op de Regte Heide, waarna we via diezelfde digitale snelweg afspraken om een keer samen te lopen. Uiteindelijk liep het allemaal net een beetje anders, waardoor ik alleen met Frans op pad ging.
Zodra we het ijzeren klappoortje van de Kampina achter ons dicht deden, begon Frans enthousiast te vertellen over het gebied. Hij verhaalde over de wielewalen, klapeksters en de flora. We zochten naar dodaars in de vennen, hoorden ze wel, maar zagen ze net niet. Boompiepers en zanglijster zongen ons goedgehumeurd toe vanuit boomtoppen en uitstekende takken. We spraken over de verdroging van de natuur die de beuken aantast en allerlei soorten doet verdwijnen. We hoorden het bijzondere geluid van de middelste bonte specht en spotten een gekraagde roodstaart in de bomen. Bij de vennen hing nog een laagje mist over het water, terwijl de zon al haar eerste stralen over het riet liet schijnen en alles een lichte, gouden gloed gaf.
Van rechts zoefde een sperwer man voor ons langs. Even later vloog hij uit de struiken links voor ons met een vers gevangen merel tussen zijn poten. We liepen langs het huis van Kampina, door de laan met dode beuken richting de meanderende Beerze met zijn lente groene oevers. Ik genoot van het geluid van het snel stromende water, hoopte op een ijsvogel, zag grazende paarden. Ik verbaasde mij over het verhaal dat deze grazers weg moeten uit het gebied omdat mensen ze te veel brood voeren. Boterhammen geven aan paarden, die fris groen gras tot hun beschikking hebben? De paarden zijn hier te gewend geraakt aan mensen. Ze benaderen mensen, om 10.00u komen ze vaak al naar de parkeerplaats omdat ze weten dat ze daar gevoerd worden. Een beetje verbouwereerd vervolg ik mijn wandeling. Wat is dat toch met de mens dat hij deze dieren niet kan zien als wilde dieren die voor zichzelf kunnen zorgen? Al wandelend en denkend voel ik dan al een onderwerp voor mijn verhaal aankomen. Op internet lees ik in een stuk van Hugh Jansman, ecoloog van het Wageningen Research Center, dat wij als mens zo geürbaniseerd zijn, dat we geen flauw benul meer hebben van wat ‘wild’ is. "Huisdieren zijn ons bekend. Die kunnen we voeren, maar het gaat hier om wilde dieren. We maken dieren dood op deze manier", aldus Jansman. In hetzelfde item op de pagina van 1Vandaag - Avro TROS, lees ik een stukje van Machteld van Dierendonck, expert dierengedrag aan de Universiteit Utrecht. Ook zij ziet mensen vaak in de fout gaan met wilde dieren. "Ik zag laatst een meisje, zittend op een Schotse hooglander, gefotografeerd worden door haar vader. Als je die mensen vervolgens aanspreekt, snappen ze niet eens dat ze iets fout doen." Door deze paarden te voeren, maak je ze afhankelijk van de mens en gewend aan de mens. Komen ze in aanraking met mensen die ze niet voeren, kunnen ze agressief gedrag gaan vertonen omdat ze geen eten krijgen. Waar je als simpel denkend mens dus denkt een paard te helpen door het te voeren, bereik je juist het tegenovergestelde. Wie weet kan ik hier met mijn verhaal mensen aan het denken zetten. Al is het maar 1 iemand.
Samen met boswachter Frans wandel ik verder langs de Beerze en door de bossen. Wanneer ik zo de natuur aan het beleven ben en luister naar iemand die met veel passie vertelt over de natuur, is foto's maken ondergeschikt. Het meeste beleefde ik dan ook met mijn ogen, oren en neus. Soms met behulp van mijn verrekijker. De paar foto's die ik maakte, kun je hieronder bewonderen. Zo'n ochtend als deze is zeker voor herhaling vatbaar, hopelijk volgende keer met mijn mede natuurliefhebster uit de randstad erbij.
