Afgelopen zondag liep ik nog met Carla op de heide in de vroege ochtend. Het licht was schitterend, er hing mist, er waren zonneharpen. We zagen veldleeuweriken, roodborstapuiten en een zingende bosrietzanger. Dinsdag wandelde ik met Ann Marie en spotte ik een zonnende boomkikker.
Vanavond besluiten we na een hele vroege avondmaaltijd om nog snel even naar de Regte Heide te gaan met Bolt. Een korte wandeling naar de vogelhut en daarna met een klein ommetje terug naar de auto. Dat is voor die oude bordercollie meer dan voldoende. Hele lange wandelingen zijn duidelijk niet meer prettig voor hem. Allebei moeten we vanavond nog weg dus het past qua tijd allemaal net.
Voor de vogelkijkhut lijkt het heel rustig te zijn met vogels maar net als we terug willen lopen, zien we aan de andere kant van het water dat door het Leijdal stroomt, een roofvogel vliegen. Meteen zie ik dat dit geen buizerd is maar een kiekendief. Een vrouwtje bruine kiekendief. Eerst vliegt ze nog behoorlijk hoog in de lucht, buiten fatsoenlijk bereik van mijn telelens. Al zwevend, cirkelend en vliegend komt ze toch steeds wat dichterbij. Dicht genoeg voor prachtige, scherpe foto's komt ze die 5 minuten niet. Wel nèt dicht genoeg voor een bewijsplaatje waarop ik thuis kan zien dat het inderdaad een dame kiekendief was. Ze strijkt neer op een paaltje in het hoge gras, ver weg. Met het blote oog is ze niet eens meer zichtbaar. Door de verrekijker is haar witte kop als eerste te zien. We besluiten om terug te lopen. Bij het uitlopen van de Tapsmoerhut, komt er net een andere natuurliefhebber aan. Terwijl hij, na het horen van onze waarneming, zo snel als mogelijk zijn camera uit zijn tas haalt, leg ik hem zo gedetailleerd mogelijk uit waar mevrouw kiekendief zich bevindt. Hopelijk heeft hij ook nog het geluk om haar vliegend en jagend te zien.
Op de terugweg naar de auto zien we in het territorium van de veldleeuweriken iets groots heel laag over de heide vliegen en landen in tussen de struikheide. Wat het ook is, het veroorzaakt dikke paniek bij de veldleeuweriken. Een boomvalk? Af en toe zien we de vogel even kort weer opvliegen en buitelend om de struikheide iets verderop weer landen. Het gaat zo snel en is zo ver weg, dat we niet goed kunnen zien wat voor iets het is. Dan vliegt de vogel ineens weer op en komt onze kant op, achternagezeten door twee veldleeuweriken. Pas wanneer de vogel ons passeert, zien we dat het een vrouwtjes koekoek is! Het ging allemaal zo supersonisch snel, dat ik er helaas geen beelden van kon schieten. De geschrokken en alerte veldleeuweriken staan er wel op. Oplettend in de top van een struik zat er een te kijken of de koekoek nog terug kwam nadat hij haar weggejaagd had.
Op zo'n 500 meter voor de auto begint Bolt wel heel erg driftig te snuffelen. Hier ruikt iets wel heel erg lekker voor hem. Elke 2 meter stopt hij en moeten we kracht zetten om hem mee te trekken. Niet zo goed voor zijn versleten voorpoten, dus ik tip Nick om hem dat laatste stukje maar even los te doen. We kunnen de auto al zien staan, het is nog een ministukje over het pad. Sinds Bolt een oud mannetje aan het worden is, sjokt hij altijd rustig en gedwee met achter ons aan. Vanavond heeft Bolt echter andere plannen want tot onze grote verrassing rent hij plotseling weg. Met zijn neus aan de grond zet hij het op een lopen, naar een plek een heel eind terug, waar hij iets lijkt te hebben geroken. Hij snuffelt daar wel heel erg lang en die tijd hebben we niet. Ik pak de riem van Nick over en hij mijn camera en ik loop richting Bolt. Wanneer hij mij aan ziet komen, rent hij snel nog een heel eind verder weg. Wat is dit? Dit lijkt geen oude mannen-hond maar een jonge ongehoorzame pup. Ik zie dat hij weer gestopt is om flink te snuffelen en besluit dat dit het moment is om op mijn groene regenlaarzen een sprintje te trekken. Het eerste stuk ren ik nog veilig op het minder validen pad, maar wat verderop ren ik behendig een olifantenpaadje in, springend over kuilen en stukken diepe modder. Ongeschonden en zonder te vallen, wat best knap is op die regenlaarzen, kom ik buiten adem aan bij onze oude ondeugd en kan hem na een strenge 'HIER!’ nog net vastmaken aan de riem. Hijgend loop ik in snelle pas met Bolt kort houdend terug naar de auto zodat we nog op tijd thuis kunnen zijn.
Mocht je denken dat het verhaal hier ophoudt, dan heb je het helaas mis.
We passeren de Karwei en willen vanaf deze voorrangsweg iets verder linksaf slaan richting ons huis. Uit die weg komt behoorlijk hard een motorrijder aangereden die zonder te kijken de kruising denkt over te steken. Met piepende banden komen we beiden nog net op tijd tot stilstand. Het scheelt echt maar heel weinig. Mijn hart is echt op hol geslagen en de adrenaline stroomt behoorlijk. We willen stoppen en uitstappen maar de motorrijder besluit gewoon weer verder te rijden.
Na een medische check up van Bolt lijkt hij er gelukkig niet iets ernstigs aan over te hebben gehouden. Wel missen we hierdoor allebei onze avondafspraak.
Miranda, As Always: Beautiful!!😊😉