Bij Fotohut De Mast hadden we afgelopen week een klein probleem. De vijver werd groen. Althans, het water in de vijver. In die dagen zou de fotohut maar liefst 3 dagen verhuurd zijn. Gelukkig waren we het er gedrieën unaniem over eens: Deze gasten moesten we even inlichten en de keuze geven of ze toch wilden komen of een nieuwe datum wilden prikken. Ze kozen allen voor een nieuwe datum. Wij konden ondertussen het probleem oplossen. Een biologisch algenmiddel ging in het water en nog beter: het ging regenen. Ondanks dat vrijdag het water er al stukken beter uitzag, besluiten we toch om deze ochtend met vieren flink wat water uit de vijver te halen, de bodem en het vijverfolie schoon te maken en schoon water er in te laten lopen. Komende tijd gaat er flink wat blad van de bomen vallen en zullen we dus meerdere keren per week de vijver schoon moeten maken. Samen met Carla zoek ik ook nog nieuwe boomstammen en boomtakken bedekt met mos in het bos om de hoek en halen we flink wat vers sterretjesmos.
Tijdens het werken aan de setting horen we bijna voortdurend de zwarte specht in de omgeving rondhangen. De koolmezen hangen ongeduldig rond in de struiken om ons heen wachtend op voer.
De setting ziet er na al dat harde werken weer spik en span uit. Carla en Tiny moeten met de kinderen op pad, Philip heeft afspraken. Ik krijg de keus om met Carla mee te gaan naar Retie, waar een gratis vogelhut aan het water ligt. Hier is onder andere een grote kans op ijsvogels. Uiteindelijk besluit ik toch mij later op de ochtend door manlief bij Fotohut De Mast op te laten halen. Met het bakje voer ga ik de setting op. Op de meest strategische plekken leg ik zonnebloempitten, meelwormen, hazelnoten, doppinda's en walnoten. Op de nieuwe, staande boomstam smeer ik hier en daar flink wat vogelpindakaas.
Gauw plaats nemen in de hut en mijn camera installeren op de schommelkop. Nu maar wachten. Het wachten duurt niet lang. Binnen een paar minuten verschijnen natuurlijk als eerste de koolmezen. Al snel worden zij gevolgd door de boomklevers. Ook de eekhoorns komen om de beurt een kijkje nemen op de nieuwe setting. Deze publiekstrekkers van onze hut rennen na elke gevonden buit het bos in om hun voorraad te verstoppen. Ik hoor winterkoninkjes en roodborstjes maar zie ze niet.
Na een minuut of 10 hoor ik in de buurt een bonte specht. Ik ben, zonder bescheiden te zijn, goed in het herkennen van vogels aan het geluid. Twijfel heb ik echter nog altijd bij horen van 'bonte spechten' geluiden. Nu twijfel ik ook: is het dit keer wel een grote bonte specht? Het klinkt wat kleiner of hoger. Een paar seconden later verdwijnt mijn twijfel abrupt: op de vers geplaatste, verticale boomstam landt een middelste bonte specht. Ik heb nog nooit een middelste bonte waargenomen dus je snapt hoe blij ik ben. Meteen op onze 'Mast groepsapp' even iedereen jaloers maken door melding te maken van deze nieuwe soort. Deze middelste bonte blijft lekker lang zitten waardoor ik op mijn gemak wat goede foto's kan schieten. De boomstam bevalt hem of haar, want hij of zij hakt er op los. Het verschil tussen man en vrouw is bij deze spechtensoort niet altijd goed te zien. Ik heb het jaloersmakende berichtje nog maar amper verstuurd en Tiny, de man van Carla, staat aan de deur met thee en gebak. Alsof we deze nieuwe soort moeten vieren. We kletsen wat en snoepen van de taart. Mijn handen zijn inmiddels wat koud dus de warme kop thee is welkom.
We turen af en toe de setting af op meer leuke soorten. Onze wens wordt verhoord want de groene specht verschijnt ook nog ten tonele. Deze blijft wat schuw op een boomstam wat verder van de setting af zitten. De groene specht heb ik ook nog nooit op de foto kunnen zetten dus mijn dag kan niet meer stuk.
Het is een drukte van jewelste wanneer in eens onder luid kabaal alle vogels en eekhoorns weg vluchten. Seconden later zien we de oorzaak: een buizerd vliegt schuin over de setting richting de achterzijde van het bosperceel. Hierna zit de angst bij de bosbewoners er goed in, want het blijft nog een half uur erg rustig. Tiny is inmiddels naar huis en ik word ook bijna opgehaald. Ik ruim vast wat op. Ik hang de voedersilo's terug, veeg de hut netjes en wacht op manlief.
Mijn verhaaltje heb ik ondertussen in mijn hoofd al klaar. Het was een nuttige en mooie ochtend daar in Poppel.
