Het nieuwe jaar is begonnen. De kop van 2022 is eraf. Het weer is niet om over naar huis te schrijven. Nog steeds zijn er veel grauwe, grijze, winderige, saaie dagen. Maar hé, dat zijn luxeproblemen.
Ik ben gezond, heb een huis en dak boven mijn hoofd. Mijn gezin, ouders en beste vrienden zijn gezond. Dus maken we er gewoon maar weer wat van dit jaar met de mogelijkheden die we hebben.
Vorige week woensdag ging ik op pad met een niet Brabantse dame. Uit de Randstand eigenlijk. Ze is gek op de natuur en vooral de Regte Heide. Zij is een van de gelukkigen (en een van de zeer weinigen ) die een echte 'Rijnen' aan de muur heeft hangen. De foto bij haar aan de muur heb ik een paar jaar geleden genomen bij de Halve Maan, heel graag wilde ze daar nog eens gaan wandelen.
Bij Klooster Nieuwkerk genoten we eerst van een van die mogelijkheden die er wel zijn: een tosti en wat warms te drinken to go. Daarna aan de wandel. Natuurlijk langs de halve maan, maar daarna op naar de Ransuilen plek. Zowaar hadden we geluk. Er zat er eentje redelijk zichtbaar in de hoge boom. Schuin achter deze uil zat nog een schaduw verstopt. Als dan ook nog eens het zonnetje net een beetje door de wolken heen wil gaan schijnen, besef ik pas hoeveel geluk ik weer heb! Toen ik zojuist de foto's thuis bekeek, zag ik dat naast de goed zichtbare uil niet een maar twee andere individuen verstopt zaten, hoe leuk is dat!
Elke herfst en gedurende de winter verzamelen ransuilen zich in groepen bij elkaar. De zogenoemde roestplaatsen zijn meestal dichtbij een voedselrijk gebied. Vaak zijn dit plekken waar meerdere jaren achter elkaar deze uilen te vinden zijn. Zo is er zo'n plek midden in het losloopgebied van de Loonse en Drunense duinen. Al jaren wist ik dat er ergens op de Regte Heide ook zo'n plek was. Maar waar, was jaren een groot geheim. Tot dit jaar. Inmiddels is er een netwerk van natuur- en vogelfotografen die met elkaar in contact staan. Vaak wordt aan elkaar doorgegeven waar en wanneer zich bijzondere soorten bevinden. Zo ook nu. Sindsdien ben ik al zo'n 10 keer op deze plek bij de uilen gaan kijken. Vóór woensdag had ik er echter nog geen foto's genomen. De uilen zitten meestal zo goed verstopt dat ze met het blote oog niet waar te nemen zijn. Alleen met de verrekijker zijn ze dan te spotten. Nu het zonnetjes eindelijk eens scheen, was er één die daar meteen van wilde genieten. Wijze dieren, die uilen.
